Αρθρο της Σούλας Κατσιαμπούρα μέλους της ΤΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ….

Ναι, το φετινό καλοκαίρι παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον. Διακρίθηκε από καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις και πρωτοφανή γεγονότα. Η κυβέρνηση Τσίπρα, (αφού σε μια «αριστερή κυβέρνηση» έτσι γίνεται συνήθως: αποφασίζει ο πρωθυπουργός με την αυλή του και μετά στέλνει φετφάδες στα συλλογικά όργανα), ανακάλυψε ένα νέο παιγνιδάκι για να διασκεδάσει· τις εκλογές. (Η ΜΟΝΟΠΟΛΗ που έπαιζε τόσους μήνες γίνεται κάποια στιγμή βαρετή). Ας υπάρξει και κάτι πιο ανάλαφρο. Ένα δημοψήφισμα, μια εκλογική αναμέτρηση, κάτι, τέλος πάντων, να δώσει λίγο χρώμα στο μουντό καλοκαίρι μετά την ψήφιση του Μνημονίου, μεσούντος του Αυγούστου, που έτσι κι αλλιώς είναι μια νεκρή περίοδος.

Σ’ όλα αυτά, για να προσδώσουν μεγαλύτερη ποικιλία, ήρθαν να προστεθούν και τα παιχνιδάκια των διεθνών ιμπεριαλιστών, στο μπλοκ των οποίων συμμετέχει και η Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ. Ο Ευρωπαϊκός και Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τις επεμβάσεις τους σε κράτη της Ασίας και της Αφρικής ανάβουν το φιτίλι για την έκρηξη τοπικών πολέμων, στραγγαλίζουν οικονομικά τους λαούς καταληστεύοντας τον πλούτο των χωρών τους και διευρύνουν το χάσμα ανάμεσα στα στρώματα των ταξικών κοινωνιών. Και το τραγικότερο, οι ίδιοι υπεύθυνοι διαλαλούν μέσα στις χώρες τους: «οι κάτοικοι αυτών των χωρών, γιατί φεύγουν μετανάστες; να μείνουν στις χώρες τους να αγωνιστούν»! εναντίον ποιών; υπέρ τίνος; όταν ισοπεδώνονται τα σπίτια τους, όταν σφαγιάζονται στους δρόμους; όταν πεθαίνουν από ασιτία; Ποιο μπορεί να είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις το ιδανικό ενός ανθρώπου, αν όχι η ζωή του; Τα εκατομμύρια των προσφύγων και των μεταναστών που σε απόγνωση προσπαθούν να βρουν τρόπο διαφυγής, καθόλου ασφαλή, με κανένα εχέγγυο, έρχονται για να ταράξουν την ησυχία των φιλήσυχων πολιτών της Ευρώπης και να δυναμιτίσουν το δημοκρατικό κλίμα της; Μ’ αυτή την προοπτική έφτασαν το '22 στην Ελλάδα οι μικρασιάτες πρόσφυγες, που υπέφεραν τα πάνδεινα από τους «φιλόξενους, αντιρατσιστές» ελλαδίτες;

Η Ελλάδα, ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως συμμετέχουσα στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, ως έχουσα συνεργασία με δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα στη μέση Ανατολή και, αφού από θέση αποτελεί την πύλη εισόδου στην Ευρώπη, είναι υποχρεωμένη να παίξει το ρόλο του χωροφύλακα και να απωθήσει τους «λαθραίους» πίσω στις χώρες τους προστατεύοντας το ευρωπαϊκό status. Οι κυβερνήσεις της δεξιάς και του πασοκ τα είχαν καταφέρει μια χαρά ως «μαντρόσκυλα». Ο μοναδικός τομέας στον οποίο πέτυχαν: διαφύλαξαν τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου. Κρατώντας μακριά (με επαναπροώθηση, ενάντια σε οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη, ή θαλάσσια «ατυχήματα») ένα μεγάλο αριθμό ξένων και αφήνοντας έναν επίσης μεγάλο αριθμό να εισέλθουν ως «λαθρομετανάστες», για να τους εκμεταλλεύεται το ντόπιο κεφάλαιο ως φτωχοδιάβολους εργάτες με μηδαμινά μεροκάματα και κανένα εργασιακό δικαίωμα και να τους απελαύνει, όταν δεν τους χρειάζεται, χωρίς καμιά διαδικασία, αφού δεν τους νομιμοποίησαν ποτέ. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ προεκλογικά διαβεβαίωνε σε κάθε ευκαιρία πως θα αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό με διαφορετικό τρόπο, ακολούθησε απολύτως την πεπατημένη. Παρέμεινε η φύλαξη των συνόρων από τη frontex, παρέμεινε  ο φράχτης του Έβρου, παρέμειναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις φρικαλέες επιθέσεις των ΜΑΤ, δεν δόθηκε άσυλο σε κανένα. Ακόμα και το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών που διατυμπάνιζε με φανφαρόνικες κορόνες, σκάλωσε σε γραφειοκρατικά τερτίπια και στην ουσία κατέληξε μια φρούδα ελπίδα. Σ’ αυτό βοήθησε και το ΚΚΕ και η ΛαΕ, που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζουν τους μετανάστες-πρόσφυγες ως ξένο σώμα, στο οποίο μπορούν να δείξουν μια αλληλεγγύη ανθρωπιστική, όχι ταξική, αλλά που δεν έχουν κανένα σκοπό να το εντάξουν στη ντόπια εργατική τάξη (σε έναν κόσμο παγκοσμιοποίησης, όπου το κεφάλαιο μπορεί να διακινείται ελεύθερα) και να παλέψουν για τις διεκδικήσεις του.

Τον τελευταίο μήνα έζησα προσωπικά την κατάσταση στη Λέσβο, το νησί που δέχτηκε το μεγαλύτερο κύμα των προσφύγων-μεταναστών.  Η Λέσβος ξέρει από προσφυγιά, μεγάλος αριθμός των κατοίκων ήρθε από την απέναντι ακτή το '22. Όμως οι καθημερινές εικόνες ξεπερνούν οποιαδήποτε ανάμνηση. Ο ανθρώπινος πόνος ξεπερνά κάθε φαντασία. Μια θάλασσα γεμάτη σωσίβια και φουσκωτές λέμβους, απ’ τις οποίες οι επιτήδειοι αφαιρούν τις μηχανές για να τις πουλήσουν, το λιμάνι, τα πάρκα, τα πεζοδρόμια γεμάτα ανθρώπινα ράκη, εξαντλημένα από τις κακουχίες, τις μνήμες, τη νοσταλγία, αδύναμα να αντιδράσουν στη ληστρική εκμετάλλευση των καταστηματαρχών. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου δήλωσε, προφανώς χωρίς να ντρέπεται, πως τα νησιά μας φέτος πλούτισαν από τους πρόσφυγες. Έλεος! Μιλάμε για ανθρώπους, που, αν καταφέρουν να επιζήσουν στη θάλασσα, περιφέρονται σε απόγνωση, πλήττεται η αξιοπρέπειά τους και αντιμετωπίζουν τη λύσσα του κάθε ρατσιστή μικρόνοου.

Είναι το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα μετά τους παγκόσμιους πολέμους. Οι κοινωνίες μας οφείλουν να γίνουν πολυσυλλεκτικές. Απαιτούμε παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε οποιαδήποτε χώρα. Η υποκριτική μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης δεν μας πείθει. Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες, έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης, καθώς και την επιλογή να εγκατασταθούν και να ζήσουν, όπου θέλουν και όπως θέλουν. Τα σύνορα του ελληνικού κράτους πρέπει να είναι ανοιχτά, να εξασφαλίζονται ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες και στους οικονομικούς μετανάστες, άσυλο, χαρτιά σε όσους θέλουν να φύγουν, νομιμοποίηση και  ίσα εργασιακά δικαιώματα σε όσους θέλουν να παραμείνουν και να δουλέψουν  στην Ελλάδα. Τον πλούτο των χωρών τον παράγουν οι εργαζόμενοι είτε είναι ντόπιοι είτε μετανάστες. 

Σούλα Κατσιαμπούρα,

 μέλος της ΤΕ ΑΝΤΑΡΣYΑ Μαγνησίας.