Η «καταραμένη» γενιά να
γίνει η γενιά της ανατροπής
Σε μία περίοδο, κατά την οποία προσπαθούν
να μας κάνουν να ξεχάσουμε κάθε ελπίδα για μία καλύτερη ζωή, μία κατ όνομα «αριστερή
κυβέρνηση» (συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ουσιαστικά κυβερνούσε με όλο τον πολιτικό
συρφετό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) δοκιμάστηκε και ποδοπάτησε κάθε έννοια αριστερής
πολιτικής. Την ίδια στιγμή , τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής, στέκονται προσοχή
σαν «στρατιωτάκια της φακής» σε όλο το βιομηχανικό κατεστημένο από τις Σκουριές
μέχρι τους εφοπλιστές, υποκλίνονται στο μεγάλο αφεντικό της ΕΕ, καθαγιάζοντας
τα ιερά και τα όσια του συστήματος. Η «νέα», «αναβαπτισμένη» εκδοχή της συγκυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ΛΑ.Ε., προβάλλεται ως η υποτιθέμενη «σωστή» εκδοχή ενός άλλου δρόμου υλοποίησης του
ίδιου ηττημένου σχεδίου. Με όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι λογικό να
απογοητεύεσαι. Και θα συνεχίσει να επικρατεί η απογοητεύση όσο κοιτάμε τον
δρόμο που μας στρώνουν ως μονόδρομο, κι όχι αυτόν που μπορούμε να ανοίξουμε και
να τον πλάσουμε εμείς οι ίδιοι για τις ανάγκες μας και με τις δυνάμεις μας.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε
τεχνικές πληροφορίες και να αναλύσουμε το πολιτικό μας σχέδιο. Θα μπορούσαμε να
αναλύσουμε έναν άλλο προσανατολισμό στην παραγωγή, για να καλύπτουμε τις
διατροφικές και συνολικά τις κοινωνικές μας ανάγκες, την εθνικοποίηση των
τραπεζών, για να μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας και να διαχειριζόμαστε τον
πλούτο που παράγουμε, για τη διαγραφή του χρέους, μιας και χρόνια τώρα έχει
πληρωθεί και θα συνεχίζουν να είναι χρεωμένες πόσες αγέννητες γενεές ακόμη με
δαύτο. Για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μην έχουμε κανέναν πάνω
από το κεφάλι μας να διαφεντεύει και να απομυζεί τις ζωές μας. Αλλά δεν θα το
κάνουμε. Γιατί πρώτα απ’ όλα «καταραμένη» γενιά μας, πρέπει να δούμε από μόνοι
μας ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος για να ζούμε. Ότι το να μας ανήκει η ίδια μας η
ζωή, περνάει μέσα από την χειραφέτησή μας. Βλέπουμε, πως τα πράγματα είναι
δύσκολα, αλλά μας έμαθαν να πιστεύουμε πως παραμένοντας μέσα στην κατάσταση που
επικρατεί ως τώρα, διατηρούμε την
ψευδαίσθηση μίας κάποιας ασφάλειας. Γιατί αυτή την τελματική κατάσταση της
κοινωνίας μας την έχουμε βιώσει χρόνια τώρα. Είναι σάρκα απ’ τη σάρκα μας.
Μοιάζει μάλλον με ενός είδους «ιδρυματισμό». Μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουμε
τόσα χρόνια, και το έξω από αυτόν μας φοβίζει.
Όμως, «καταραμένη» μας γενιά, το
βήμα που θα μας βγάλει από αυτό το
«ίδρυμα» θα είναι ταυτόχρονα το πιο τολμηρό και το πιο λυτρωτικό που θα έχουμε
κάνει μέχρι τότε. Γιατί η ελευθερία του ανθρώπου είναι τολμηρή και λυτρωτική
συνάμα. Και τα μεγαλουργήματα πάντα ευδοκιμούν μετά το ξεπέρασμα του εαυτού
μας. Ότι είχε να μας προσφέρει αυτό το σύστημα, το πρόσφερε συνεχόμενα εδώ και
χρόνια. Με κάθε τρόπο από την εποχή των «παχιών αγελάδων» μέχρι και σήμερα σε
μια βαθιά δομική κρίση αναπαράγει τον κόσμο των πλουσίων σε βάρος των φτωχών
που διαρκώς αυξάνονται και εξαθλιώνονται. Αλήθεια, πιστεύουμε ότι υπάρχει κάτι
άλλο για να δούμε από αυτό το σύστημα πέρα από την απόλυτη καταστροφή; Αν τώρα
είναι δύσκολα τα πράγματα, σε λίγο που θα μας σφίξουν ακόμη περισσότερο το
ζωνάρι και τη θηλιά που χουν περασμένη στο λαιμό μας, που θα μας πετάξουν στις
χωματερές των αζήτητων, μένει κάτι που να λαχταράς να δεις ακόμη;
Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο δρόμος
μας θα είναι ανθόσπαρτος, έτοιμος να τον διαβείς. Μαζί όμως θα τον φτιάξουμε
από την αρχή. Θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μαζί. Ότι θα φτιάξουμε θα είναι
δικό μας. Σαν ίσος προς ίσο. Είναι δύσκολα τα σχέδια και οι θεωρίες, κι ακόμη
πιο δύσκολες οι πράξεις. Δεν παριστάνουμε τους σωτήρες. Θυμήσου εξάλλου πως
όποιος έπαιξε αυτό το ρόλο διαψεύστηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Αυτός ο κόσμος
μπορεί να αλλάξει από τη γενιά μας που έχοντας προνομιακή σχέση με το μέλλον έχει
κάθε δικαίωμα να το καθορίσει κιόλας. Πού αλλού εξάλλου μπορούμε να βασιστούμε
αν όχι ο ένας στον άλλο σαν ένα συλλογικό υποκείμενο αλληλεγγύης, αγώνα και
ανατροπής; Αν δεν ενωθούμε μαζί σε όποια μάχη έπεται, πως θα μας φοβηθούνε για
να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ζωή και τις σβησμένες προσδοκίες; Και όλα αυτά
δεν είναι «παχιά» λόγια. Την ξέρουμε τη δύναμή μας. Την έχουμε δει στα
τρεμάμενα και συνάμα οργισμένα χείλη των πολιτικών, των εργοδοτών και των
κουστουμαρισμένων βαστάζων τους κάθε φορά που τους χαλάμε έστω και προσωρινά τα
σχέδια τους. Ξέρουμε τι είναι να μας τρέμουνε και να παίρνουμε κουράγιο από τις
υποχωρήσεις τους και τις νίκες μας. Τέτοιες μάχες πρέπει να ζήσουμε πάλι. Χωρίς
ημερομηνία λήξης! Χωρίς οπισθοχωρήσεις! Μέχρι όλα να κατακτηθούν και να είναι
δικά σου και δικά μου. Να είναι για εμάς και όχι για ντόπιους και ξένους
σφετεριστές.
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς μάχες.
Ατομικές και συλλογικές. Εκείνες όμως που καθορίζουν την ταυτότητα κάθε γενιάς
είναι οι μάχες για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος που θα ζήσει. Μας τα πήρανε
όλα και με το παραπάνω, χωρίς καν να μας ρωτήσουν. Ήρθε η ώρα να τα πάρουμε όλα
πίσω. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, παρά μόνο τις αλυσίδες μας. Δίνουμε
ραντεβού σε κάθε μάχη! Σε κάθε μέτωπο! Και χωρίς αυταπάτες! Οι αγώνες κερδίζονται
στους δρόμους! Δε θα απέχουμε από τη μάχη για τη ζωή μας. Σε αυτές τις εκλογές
ψηφίζουμε έξω από το ρεαλισμό της καταστροφής. Ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαλέγοντας
και οργανώνοντας το δρόμο της ανατροπής.
Νέοι, νέες ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Μαγνησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου