Αρθρο του Μάνου Σκούφογλου, υποψήφιου με το συνδυασμό «ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ και ανένταχτους/ες αγωνιστές/στριες της Αριστεράς»

Ανταρσία στο δρόμο, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις εκλογές

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει στις εκλογές, με πλήρη ψηφοδέλτια σε όλη την Ελλάδα, μαζί με το ΕΕΚ και άλλους συνεργαζόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς. Στα ψηφοδέλτιά της δεν θα βρει κανείς «προσωπικότητες» των ΜΜΕ, γραφειοκράτες, μεγαλοεπιχειρηματίες και επαγγελματίες πολιτικούς. Θα βρει ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στις απεργίες, στις διεκδικήσεις των σωματείων τους, στην αντίσταση στους χώρους δουλειάς, στους αγώνες των ανέργων για δουλειά, στις φοιτητικές καταλήψεις, στην υπεράσπιση των μεταναστών, στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις, στα κινήματα της γειτονιάς.

Στις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν την απασχόλησε η σειρά κατάταξης των ονομάτων στην εκλογική λίστα, γιατί μέσα σε αυτή την εκρηκτική κοινωνική κατάσταση έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε από το να μαλώνουμε για το μοιρασιά θέσεων στη βουλή, όπως κάνει η πλειοψηφία των πολιτικών σχηματισμών. Ούτως ή άλλως, όπου η ΑΝΤΑΡΣYΑ έχει εκλεγμένους, σε διοικήσεις σωματείων ή σε περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, αποφασίζει συλλογικά για τους εκπροσώπους της και τους εναλλάσσει σε τακτά διαστήματα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατατάσσεται συχνά από τους δημοσκόπους στα «λοιπά κόμματα». Για όσους όμως έχουν πάρει μέρος στους κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, δεν είναι καθόλου ένα κόμμα ανάμεσα στα «λοιπά». Όποια και όποιος έχει βρεθεί στο δρόμο έστω μια φορά, ξέρει πολύ καλά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως το μέτωπο εκείνο που πηγαίνει τις μάχες μέχρι το τέλος. Και βλέπει ότι το πραγματικό μέγεθός της στην κοινωνία είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις και οι κάλπες.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαθέτει ένα ολοκληρωμένο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Ξεκινάει από την κατάργηση όλων των μνημονίων, τις γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, την ολική διαγραφή του χρέους, τη ρήξη-έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς καμία αποζημίωση στους καπιταλιστές, και καταλήγει στην ανάγκη να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων. Διαθέτει πολλές επεξεργασίες για το πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό που θέλει να πει είναι κάτι πολύ απλό:

Πρώτον, ότι η πραγματική ρίζα της φτώχειας, της βίας και της εξαθλίωσης είναι το ίδιο το σύστημα, ο καπιταλισμός. Δεν υπάρχει καμία λύση για την τάξη μας, τους εργαζόμενους και τους άνεργους, μέσα στο πλαίσιο των κανόνων του συστήματος, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ και του κανιβαλισμού του ιδιωτικού κέρδους. Όσοι έσπερναν την απάτη ότι θα μας σώσουν χωρίς συγκρούσεις με το σύστημα, κατέληξαν πολύ γρήγορα σύμμαχοι των αφεντικών και των πλουσίων εναντίον μας – ας δούμε απλώς τι συνέβη με το ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον, η ρίζα του κακού, ο καπιταλισμός, μπορεί να ανατραπεί. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τα αφεντικά τους. Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα, το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, που λειτουργεί σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης από τους εργαζόμενούς του. Οι εργάτες δουλεύουν μια χαρά εδώ και χρόνια χωρίς αφεντικό, το αφεντικό θα μπορούσε να κάνει το εργοστάσιο να λειτουργήσει έστω και μια μέρα χωρίς εργάτες; Η ανατροπή δεν είναι, επομένως, ουτοπία. Όμως, δεν γίνεται ψηφίζοντας μια κυβέρνηση και περιμένοντας να κάνει τη δουλειά για εμάς. Γίνεται μόνο αν στηριχθούμε στις ίδιες μας τις δυνάμεις, οργανωθούμε και βγούμε ξανά στους δρόμους του αγώνα.

Τρίτον, για να μπορέσει το μαζικό κίνημα να διεκδικήσει τα αυτονόητα δικαιώματά του, και τελικά έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χρειάζεται και τα απαραίτητα πολιτικά εργαλεία. Χρειάζεται ένα πραγματικό αντίπαλο δέος στα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, και στους μπράβους τους, τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Χρειάζεται ένας πραγματικός αντίπαλος στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα της υπαρκτής κοινοβουλευτικής αριστεράς, το ΚΚΕ και η πρόσφατη Λαϊκή Ενότητα, εθισμένα στη γραφειοκρατία και τον επίσημο πολιτικό βίο, δεν επαρκούν. Χρειάζεται ένας φορέας που να μπορεί και να θέλει να κάνει ανταρσία. Και αυτός ο φορέας έχει σημασία να ενισχυθεί και εκλογικά.

Στις εκλογές παίρνουμε πολιτική θέση. Δεν απέχουμε. Η αποχή είναι παραίτηση, και η παραίτηση των από κάτω ευνοεί μόνο τους από πάνω. Η αποχή δεν είναι πολιτικό μήνυμα, γιατί ο καθένας μπορεί να απέχει για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Η σιωπηλή οργή και η απογοήτευση δεν τρομάζει τα κόμματα εξουσίας, αντιθέτως τα χαροποιεί να απέχουν άνθρωποι που δεν θα τα ψήφιζαν ποτέ. Αυτό που θα τους τρόμαζε είναι η συνειδητή τοποθέτηση υπέρ ενός εναλλακτικού σχεδίου, ριζικά αντίπαλου στο σύστημά τους.

Στις εκλογές δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς και δεν πάμε για να ψηφίσουμε το λιγότερο κακό. Δεν ψηφίζουμε τον έναν απλώς και μόνο για να μη βγει ο άλλος, ούτε κόμματα που δεν μας καλύπτουν πολιτικά, μόνο και μόνο για να μην μείνουν εκτός βουλής. Η λογική του λιγότερου κακού μας οδήγησε από το κακό στο χειρότερο. Ας στηρίξουμε το μεγαλύτερο καλό για τις κοινωνικές μάχες που έρχονται: την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ψηφοδέλτιο «ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ και ανένταχτους/ες αγωνιστές/στριες της Αριστεράς».

Μάνος Σκούφογλου

υποψήφιος με το συνδυασμό

 «ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ

 και ανένταχτους/ες αγωνιστές/στριες της Αριστεράς»