Όταν το ψάρι βρωμάει από την ουρά...
Είναι εύκολο να' σαι σκληρός κι αδέκαστος με τις γιαγιάδες στις λαϊκές, τους αστέγους, τους ανέργους, τους φτωχούς και τους ανήμπορους, τους μετανάστες και τους πιτσιρικάδες που πετάνε μια πέτρα στις διαδηλώσεις και στα γήπεδα.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν πρέπει να τα βάλεις με τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, όσους καταστρατηγούν κάθε εργασιακό και συνδικαλιστικό δικαίωμα, όσους εφαρμόζουν όρους "γαλέρας" στις επιχειρήσεις τους, όσους θεωρούν πως οι υπάλληλοί τους είναι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, όσους κανείς δεν τους ελέγχει και κανείς δεν τιμωρεί.
Εκεί όμως, παρέα με τις δυσκολίες, αρχίζουν κι οι υποκλίσεις...
Και συνεχίζουν οι νόμιμες φοροαπαλλαγές, οι ταμειακές και πάσης φύσεως διευκολύνσεις.
Για να αποδειχθεί περίτρανα πως στην ταξική μας κοινωνία, οι νόμοι είναι "λάστιχο" κι "ευέλικτοι"!
Κάτι σαν τις εργασιακές σχέσεις ας πούμε στο σύγχρονο καπιταλισμό...
Η εικόνα της γιαγιάς της λαϊκής είναι άλλο ένα στιγμιότυπο της καθημερινότητας μας.
Σαν τους ΜΑΤατζήδες να σέρνουν μικρά προσφυγόπουλα, τους φράχτες να υψώνονται και ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται δίπλα σε πάνοπλους ρόμποκοπ που κοστίζουν εκατομμύρια, τους χιλιάδες φτωχούς να τρέφονται από συσσίτια και να κάνουν ουρές στον ΟΑΕΔ, τους 5μηνίτες εργαζόμενους να παραμένουν απλήρωτοι, συνδικαλιστές, μαθητές, φοιτητές, αγρότες, αλληλέγγυους και δημοσιογράφους να σέρνονται στα δικαστήρια, κοινωνίες να καταστρέφονται, το περιβάλλον να παραδίδεται βορά σε τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα.
Εικόνες που αποδεικνύουν και συνθέτουν το παζλ της βαρβαρότητας των νόμων της αγοράς!
Η ιστορία της γιαγιάς- μεγαλοφοροφυγά μας θυμίζει απλά μια φράση από τους "Άθλιους" του Βίκτωρα Ουγκώ:
"Ο Γιάννης Αγιάννης κηρύχθηκε ένοχος.
Ο νόμος ήταν ρητός".
ANT.AΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου