Κείμενο της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης για την επίσκεψη του Ομπάμα

Ο Μπαράκ Ομπάμα να μην μπορέσει να πατήσει το πόδι του εδώ

ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΝΟΕΜΒΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Ο Μπαράκ Ομπάμα έρχεται στην Αθήνα στις 15 Νοέμβρη κλείνοντας την τελευταία περιοδεία της θητείας του, λίγες μέρες μετά τις αμερικανικές εκλογές. 

Την κλείνει σε μια κρίσιμη περίοδο για το ίδιο το μέλλον της ευρωπαϊκής και της διατλαντικής ενοποίησης. Στο ίδιο μέρος όπου δοκιμάστηκε πρώτα, σε οριακές συνθήκες, η αντοχή της και η κοινωνική συνοχή της.

Έρχεται στο ίδιο μέρος όπου δοκιμάστηκαν, ταυτόχρονα, και τα περισσότερα υβριδικά μοντέλα του νέου γύρου της επέλασής της: μοντέλα που βρήκαν μεθόδους για να ενοποιήσουν τον «οικονομικό πόλεμο» (με τα χρέη, τους μηχανισμούς στήριξης, τα οικονομικά εργαλεία) με τα «μνημόνια καταστολής πλήθους», τον «κυβερνοπόλεμο» (cyberwarfare) με την κρατική προπαγάνδα και τα ΜΜΕ, τον «εσωτερικό πόλεμο χαμηλής έντασης» με το «ασφαλές περιβάλλον επενδύσεων», την «αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας» και την «εθνική κυριαρχία της χώρας», την εσωτερική πολιτική μηδενικής ανοχής με την εξωτερική επιθετική πολιτική διαπραγμάτευσης.

Η αλήθεια είναι ότι, πέρα από τους επιμέρους στόχους, ο Ομπάμα έρχεται να επιθεωρήσει τον υποδειγματικό τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος (με όλες τις κυβερνήσεις του: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και το υπόλοιπο συνταγματικό τόξο: από τη ΧΑ ως το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων) εφάρμοσε την «Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας». Έρχεται να στηρίξει το ελληνικό κράτος, και τη συνέχεια του, στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη την εφαρμογή των πολύπλοκων στρατηγικών του κοινωνικού πολέμου, όπου «η ασφάλεια αποτελεί προϋπόθεση της ανάπτυξης».

Στο τριήμερο του Πολυτεχνείου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιτίθεται στο συμβολικό φορτίο του Νοέμβρη, του μήνα που -για μεγάλο μέρος της κοινωνίας- είναι ταυτισμένος με την εξέγερση. Τώρα πια, επιχειρείται να γίνει ο μήνας που θα επιβεβαιωθούν και θα γενικευτούν, τα μοντέλα διαχείρισης της μακροχρόνιας κρίσης (που προβλέπεται να διαρκέσει πάνω από 50 χρόνια), η συγχώνευση της κατάστασης εξαίρεσης με τη δημοκρατία, η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, ο υβριδικός πόλεμος ως καθημερινή πραγματικότητα.

Ήρθε ο καιρός, για τη μόνη κυβέρνηση των τελευταίων δύο δεκαετιών που θα μπορούσε ανενόχλητη να οικειοποιηθεί τα σύμβολα της γενιάς του πολυτεχνείου και να τα μετατρέψει σε σύμβολα «επανίδρυσης» του κράτους, να επιβεβαιώσει την ατάκα που τόσες φορές έχει χρησιμοποιήσει ο Π. Καμμενος: «τώρα τελειώνει η μεταπολίτευση». Η μεταπολίτευση έχει όντως οριστικά τελειώσει. Αυτό που διακυβεύεται τώρα πια, είναι, σε αυτές τις συνθήκες, τα μοντέλα άμυνας-ασφάλειας να πετύχουν («επιτέλους»!) μια θεαματική νίκη απέναντι στα απομεινάρια του περιεχόμενου της εξέγερσης του 1973 και την προληπτική καταστολή των επαναστατικών δυνατοτήτων της σημερινής εποχής.

Ο πρόεδρος που βραβεύτηκε με νόμπελ ειρήνης συνεχίζει την παράδοση που θέλει τους αμερικανούς πρόεδρους να τελειώνουν τη θητεία τους με πόλεμο. Δεν ολοκληρώνει, όμως, τη θητεία του με τον πόλεμο στη Μοσούλη και τη σύγκρουση με τη Ρωσία ή τον εμφύλιο στη Συρία μόνο, αλλά κυρίως με την έξαρση του κοινωνικού πολέμου.

Έτσι, εξάλλου, άρχισε τη θητεία του. Διαχειρίστηκε την εφαρμογή του μοντέλου των proxy wars στη Μ. Ανατολή, όπου κοινωνικά κινήματα διαλύονται από σφοδρούς εμφυλίους και μετατρέπονται σε πεδία ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων (Συρία, Λιβύη) ή καταστέλλονται από τεθωρακισμένες χούντες (Αίγυπτος, Μπαχρέιν). Εξήγαγε την αμερικάνικη κρίση σε όλο τον πλανήτη, αλλά και τα βάρβαρα κοινωνικά και οικονομικά μοντέλα της. Συνέβαλε καθοριστικά στην αυτόνομη πολιτικο-στρατιωτική συγκρότηση της ΕΕ. Άνοιξε το επόμενο παγκόσμιο πεδίο αντιπαράθεσης σε Ειρηνικό και Ανταρκτική. Γενίκευσε την ενοποίηση στρατού-αστυνομίας σε διαδοχικά επεισόδια καταστολής της αποκλεισμένης πλειοψηφίας στο εσωτερικό.

Η ίδια η Ευρώπη Φρούριο ταλαντεύεται σε ένα νέο γύρο «ψυχρού πολέμου» μεταξύ δυτικού και ανατολικού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο τα μοντέλα είναι κοινά και απαράβατα: Εκεί όπου η Κίνα και η Ρωσία διαγκωνίζονται με τις ΗΠΑ για τους εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους, για τα μοντέλα αγοράς που θέλουν να επιβάλλουν (η καθεμία για λογαριασμό της και τις αιματηρές επενδύσεις τους, η ΕΕ επεμβαίνει στρατιωτικά και στηρίζει βάρβαρα καθεστώτα, με εμπροσθοφυλακή Ελλάδα-Κύπρο και στρατηγικό εταίρο το Ισραήλ. Διαμορφώνει τα σκληρότερα μοντέλα διαχείρισης των προσφύγων. Ετοιμάζει επενδύσεις 90 δισ. και γιγαντιαία στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περιοχή. Προετοιμάζει την ενοποιημένη ευρωπαϊκή πολεμική βιομηχανία και τον ενιαίο Ευρωστρατό (όπως χαρακτηριστικά αποφάσισε πριν λίγες μέρες στη «Σύνοδο της Μπρατισλάβα»), τσακίζοντας όσα κοινωνικά-πολιτικά δικαιώματα έχουν απομείνει. Το μοντέλο του αποδοτικού εργαζόμενου συναντιέται με το μοντέλο του πολίτη-στρατιώτη. Επιδιώκεται να γίνει το βασικό κοινωνικό «αμορτισέρ» απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό: στο περιθωριακό άθροισμα του «τρομοκράτη-εγκληματία-μετανάστη».

Η ένοπλη Pax Americana των προηγούμενων δύο δεκαετιών, δίνει πια τη θέση της σε μια στρατιωτικοποιημένη -αλλά και κοινωνικοποιημένη όσο ποτέ- Pax Capitalista, όπου όλες οι σκληρές ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις είναι πάντα δευτερεύουσες έναντι του κοινού πολέμου που διεξάγεται εναντίον των καταπιεσμένων, σε ανατολή και δύση. Από την Κίνα και τη Ρωσία ως τη Μέση Ανατολή, και από τις ΗΠΑ και τον Καναδά ως τη Λατινική Αμερική και τη Βόρεια Αφρική, δεν είναι η φρίκη και ο τρόμος που κάνει όλες τις κυβερνητικές πολιτικές να μοιάζουν με στρατηγικές πολέμου. Φυσικά και δεν είναι ίδιο αυτό που βιώνουν οι πληθυσμοί στην Ουκρανία με το δράμα των Σύριων ή την κατάσταση στη Λιβύη. Κι αυτά όντως απέχουν από την «διαρκή κατάσταση εξαίρεσης» που βιώνουν στα γκέτο και στις μεσοδυτικές πολιτείες οι έγχρωμοι και οι φτωχοί των ΗΠΑ, πόσω μάλλον οι κάτοικοι στην Ισπανία και την Ελλάδα. Αυτό που τις ενοποιεί είναι το γεγονός ότι όλος ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε ένα ενιαίο επιχειρησιακό πεδίο για τους πολέμους του κεφαλαίου και των πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων ή των αναδυόμενων κρατικών δυνάμεων. Ένα ενιαίο πεδίο όπου κάθε μέρος είναι είτε μέτωπο πολεμικών αναμετρήσεων είτε μια γραμμή επιμελητείας και logistics, όπου κάθε μέρος μπορεί να χτυπηθεί από τον «εχθρό» και γι’ αυτό παντού δρα προληπτικά η αστυνομία και ο στρατός σαν μια πρωτότυπη «στρατονομία». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είτε μιλάει ο Ποροσένκο για τη Νοβορωσσία είτε ο Σαμαράς-ή-ο-Τσίπρας για την εφαρμογή της νομιμότητας, και παρά τις διαφορές τους, όλες οι ανακοινώσεις μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα.

Η επίσκεψη Ομπάμα, θέλει να διαμορφώσει τις δεσμεύσεις της επόμενης ηγεμονικής πολιτικής των ΗΠΑ, που θα προκύψει από τις κρίσιμες αμερικανικές εκλογές. Θέλει, ακόμα, να διασφαλίσει τα δικά του πλανητικά μοντέλα συνεργασίας, τις στρατηγικές συμφωνίες, τα πολλαπλά «οικονομικά ΝΑΤΟ» (TISA, TTIP, TPP) σαν απάντηση στα στρατηγικά μοντέλα που αναδύονται σε Λατινική Αμερική και Ευρασία (όπως είναι η «Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων» και οι περιφερειακές οικονομικές και στρατιωτικές ενώσεις). Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το προληπτικό τσάκισμα, σε κάθε επίπεδο, των αντιστάσεων και των επαναστατικών δυνατοτήτων που αναδύονται στη σημερινή «εποχή των ταραχών».

Με τη συζήτηση για το χρέος, επιδιώκει να στηρίξει το ελληνικό κράτος και την ΕΕ σε όλα τα ληστρικά εργαλεία καθυπόταξης των κοινωνικών αναγκών. Στόχος είναι να επιβεβαιωθεί ο κοινωνικός μονόδρομος της νέας καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Σκοπός είναι να βρεθούν τα μοντέλα ομαλής και ορθολογικής μετάβασης από το αστικό-έθνος κράτος στις ολοκληρώσεις και στις διακρατικές στρατηγικές συμμαχίες. Οι νέοι γενικευμένοι εθνικισμοί που αναδύονται, πρέπει να κατασταλούν τόσο όσο πρέπει για να γίνουν χρήσιμοι στην εσωτερική πειθάρχηση, που επιβάλλουν τα έθνη-κράτη  σε όλο τον πλανήτη, αλλά και στην συναίνεση στους νέους «πολέμους πολιτισμών» μεταξύ διακρατικών μπλοκ, που έχουν μοναδικό κοινό παρανομαστή -καλά κρυμμένο μέσα τους- τον πολύμορφο ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου κατά της εργασίας

Με τη συζήτηση για το μεταναστευτικό-προσφυγικό επιδιώκεται να βρεθούν οι νέοι δρόμοι συνολικής καταστολής της εργατικής τάξης, παγκόσμια. Όχι μόνο για να διαμορφωθεί το απαραίτητο «πειθήνιο» δυναμικό για την ανανέωση του γερασμένου εργατικού κορμού της Δύσης, αλλά και για να βρεθεί μια κοινή στρατηγική διαρκούς ελέγχου των περισσευούμενων πληθυσμών που γεννά η επιθετική επέκτασή τους και η εκτατική ανάπτυξή τους. Επιχειρείται, πολύ περισσότερο, να βρεθεί μια θέση για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως «ομαλό» καθημερινό μέλλον του διεθνούς προλεταριάτου μέσα στη δημοκρατία του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

Με τη συζήτηση για το ΝΑΤΟ, και μπρος στην ανάδυση του νέου Ευρωστρατού, θα πρέπει να επικυρωθούν τα πιο σύνθετα μοντέλα του αντι-τρομοκρατικού πολέμου. Η Ευρώπη θα πρέπει να αναλάβει εξ ολοκλήρου την «περιφερειακή ασφάλειά» της, σε μια ζώνη εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, δίνοντας χώρο στην βαθύτερη γεωστρατηγική αλλαγή πλεύσης των ΗΠΑ και την κάλυψη από αυτές ενός άξονα από την υποσαχάρια (χριστιανική) Αφρική ως το Βιετνάμ και την Ιαπωνία. Με αντίστοιχο τρόπο, θα πρέπει η Ενιαία Ευρωπαϊκή Περιφέρεια Ασφάλειας να συνδράμει συνολικότερα στο νέο ΝΑΤΟ και στα καινούρια δόγματά του, στους νέους πολέμους του. Φυσικά και είναι σκοπός η θωράκιση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, οικονομικά-πολιτικά-στρατιωτικά, απέναντι σε Ρωσία και Κίνα. Κυρίως, όμως, χρειάζεται η θωράκιση απέναντι στον εχθρό-λαό. Αυτός είναι ο ρόλος όλων των τελευταίων συνόδων του ΝΑΤΟ (Βαρσοβία, Νάπολη κλπ). Αυτό περιγράφουν, συνολικά, όλα τα στρατηγικά δόγματά τους: «Πόλεμος είναι κάθε πεδίο που έχει αξία».

Η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση επεδίωξε εξ αρχής, μαζικό κίνημα ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα. Πιστεύουμε ότι, αν αυτό είναι το μοντέλο που διαμορφώνεται για τους από πάνω, τότε η απάντηση δεν μπορεί να είναι αναντίστοιχη από τη μεριά μας. Οι δυνατότητες των κινημάτων παγκόσμια δεν είναι τόσο μικρές όσο φαίνονται στη συχνή απουσία επικοινωνίας μεταξύ τους, τις εσωτερικές διαιρέσεις τους, τις ήττες που έχουν υποστεί. Πιστεύουμε ότι υπάρχει, και αρκετές φορές εμαφανίζεται, ένα συνολικό ρεύμα αντιστάσεων, ρήξεων και ανατροπών που θα μπορούσε να σαρώσει όλα τα δόγματα ασφαλείας που από κοινού καταστρέφουν τον κόσμο και τους λαούς. Φαίνεται, εξάλλου, κάτι τέτοιο και από την αρνητική πλευρά: αυτή της λύσσας με την οποία διεξάγει το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας τους προληπτικούς πολέμους του: είτε στα εσωτερικά των εθνών-κρατών είτε στις ευρύτερες περιφερειακές ζώνες.

Ζητούμενο, λοιπόν, είναι ένα νέο διεθνιστικό αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό περιεχόμενο. Ζητούμενο είναι η μετάφραση στις σύγχρονες συνθήκες του περιεχομένου του συνθήματος: «στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός!» και η συμπλήρωσή του με ένα αναγκαίο συμπέρασμα: «σε όλο τον πλανήτη βρίσκονται στα κινήματα των καταπιεσμένων οι ταξικοί μας σύμμαχοι».

Το περιεχόμενο του Νοέμβρη, για εμάς, πρέπει να συνδεθεί με μια τρίτη ιντιφάντα, κοινή αυτή τη φορά ανάμεσα στα κινήματα του Ισραήλ και τον διπλό ταξικό αγώνα των παλαιστινίων. Με κοινό διεθνιστικό εργατικό κίνημα μέσα κι έξω από το στρατό σε Ελλάδα-Τουρκία. Με ένα δεύτερο, ριζικά ταξικό, δεύτερο κύκλο της Αραβικής άνοιξης σε όλη την περιοχή, από τη Λιβύη και την Αίγυπτο ως τη Συρία και το Μπαχρέιν. Ο πόλεμος δε θα σταματήσει, στις σημερινές συνθήκες, όπως δε σταμάτησε ποτέ. Πρέπει, καταρχάς, να ηττηθούν αυτοί που τον διεξάγουν: οι συμμαχίες των προθύμων, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πλανητικές και περιφερειακές. Πρέπει να ηττηθούν, σε αυτό τον πόλεμο, λοιπόν, το ελληνικό και το τουρκικό κράτος και οι στρατοί τους.

Πρώτα απ’ όλα, όμως, πρέπει να επιδιώξουμε ο Ομπάμα να μην πατήσει το πόδι του εδώ.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

(Το κείμενο αυτό αποτελεί μια πολύ πιο εκτεταμένη εκδοχή του κειμένου της εφημερίδας ΠΡΙΝ)