Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και οι κυβερνητικοί εγκάθετοι στα σωματεία
Την περίοδο που η κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προωθεί τον νέο εργασιακό νόμο που επιχειρεί να ατσαλώσει και να
κλιμακώσει το «μνημονιακό κεκτημένο» της εργασιακής κόλασης και παράλληλα να συντρίψει
κάθε προσπάθεια συλλογικής ενοποίησης των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές
παρατάξεις του νέου και παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού σε συνεργασία με τη
δικαστική εξουσία «λύνουν και δένουν» στα συνέδρια των μεγάλων ομοσπονδιών και
στα σωματεία. Οι στόχοι είναι σαφείς:
Μάχη για την πρωτοκαθεδρία των δυνάμεων παλιού
και νέου κυβερνητικού/ γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, συνολική απονέκρωση του εργατικού κινήματος, μετατροπή του σε θεσμικό
«κατοικίδιο» της αστικής πολιτικής και «κοινωνικό εταίρο» του μνημονιακού μονόδρομου,
στην κατεύθυνση που ούτως ή άλλως ηγεμονεύει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο
συνδικαλιστικό κίνημα. Σε αυτή τους την προσπάθεια υπάρχουν 2 εχθροί. Από
τη μια οι τάσεις έκφρασης ενός άλλου, νέου εργατικού κινήματος, ταξικά
αναγεννημένου, όπως εκφράζονται από μια σειρά πρωτοπόρων αγωνιστών και από τις
δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Από την άλλη όλοι εκείνοι που ζουν
καθημερινά στο πετσί τους το τι σημαίνει «νέες εργασιακές σχέσεις», οι
σύγχρονοι σκλάβοι των 5μηνων, οι «εργολαβικοί», οι «επινοικιαζομενοι» κτλ, τους
οποίους ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός τους αντιμετωπίζει σαν «παράσιτα»,
εκδιώκοντας τη συμμετοχή τους από τα σωματεία με δικαστικές αποφάσεις.
Στην περιοχή μας η τελευταία
έκφραση αυτών των φαινομένων αφορά στο Σύνδεσμο Σιδηροδρομικών Θεσσαλίας (ΣΣΘ)
και στο συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ). Τα στελέχη
του ΣΥΡΙΖΑ στο Βόλο μην μπορώντας να αντέξουν την αδυναμία τους - αν και
κυβέρνηση - να συγκροτήσουν ψηφοδέλτιο στις εκλογές του τοπικού σωματείου, αλλά
κυρίως εχθρικοί στο γεγονός πως μετά από
απόφαση του σωματείου για εγγραφή των εργαζόμενων με καθεστώς «μαθητείας» του
ΟΑΕΔ στις καταστάσεις του, 14 εξ αυτών τόλμησαν να ψηφίσουν στις εκλογές του σωματείου,
έβαλαν «λυτούς και δεμένους» να αποδείξουν ότι όποιος εργάζεται 4ημερο-6ωρο δεν
είναι εργαζόμενος και δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στα σωματεία! Εντελώς
τυχαία βέβαια η απόληξη στο συνέδριο της ομοσπονδίας ήταν η κατάθεση
ασφαλιστικών μέτρων (από ομάδα κυβερνητικών του ΣΥΡΙΖΑ) για την μη συμμετοχή
των αντιπροσώπων του σωματείου ή
τουλάχιστον του αντιπροσώπου που εκλέγεται από το ψηφοδέλτιο Α.Σ.ΠΡΟ. (Αγώνας
Συνεργασία ΠΡΟοπτική) και είναι μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας! Η
«νομιμοφροσύνη» των κυβερνητικών του ΣΥΡΙΖΑ έχει χρώμα λοιπόν, όπως όλες οι
παρεμβάσεις που διαχρονικά κάνουν στο εργατικό κίνημα κυβερνήσεις, δικαστές και
εργοδότες. Στρέφεται ενάντια σε κάθε αγωνιστική φωνή μέσα στα σωματεία (το
ψηφοδέλτιο του Α.Σ.ΠΡΟ. αποτελεί συνεργασία δυνάμεων προσκείμενων στους χώρους
του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και πολλών ανένταχτων αγωνιστών) και σε κάθε προσπάθεια να αποκτήσουν φωνή και
συνδικαλιστική δράση οι σκλάβοι της «εργασίας με ημερομηνία λήξης».
Στις μεγάλες μάχες γύρω από το
μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, το νέο εργασιακό νόμο και τη δυνατότητα να ανοίξει
μέσα από αυτές ένας άλλος δρόμος για την ανατροπή συνολικά της μνημονιακής
σταθερότητας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η καταγγελία της χυδαιότητας
των κυβερνητικών δυνάμεων μέσα στο εργατικό κίνημα μπορεί να φαντάζει ως μια κλασική
αντιπαράθεση. Αποκτά όμως κομβική σημασία, όταν υπονομεύει τη δυνατότητα
έκφρασης των πιο εκμεταλλευόμενων και πλειοψηφικών κομματιών της εργατικής
τάξης. Πίσω εξάλλου από αυτή την αντιπαράθεση υποκρύπτεται συνολικά η αντίληψη
για το δημόσιο και κοινωνικό πλούτο που εκφράζει η αστική πολιτική σε όλες της
τις μορφές, που είτε καταλήγει στην ιδιοκτησία
των κοινωνικών αγαθών από μια κρατική, κυβερνητική και συνδικαλιστική ελίτ,
είτε στην ιδιοκτησία από τις πιο ανταγωνιστικές μερίδες του κεφαλαίου και την
υποταγή όλων στους νόμους της αύξησης της κερδοφορίας. Η παρέμβαση της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς δε φιλοδόξει να αναπαράγει μια συνέχεια, ούτε στο
εσωτερικό των σωματείων και συνολικά του εργατικού κινήματος, ούτε πολύ
περισσότερο στην αντίληψη για τη διαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Θέλουμε
σωματεία ανοιχτά σε όλες τις εργασιακές σχέσεις κάθε κλάδου με κατεύθυνση
έκφρασης και υπεράσπισης των πιο εκμεταλλευόμενων κομματιών της εργατικής
τάξης, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που θέλουμε σύγχρονους δημόσιους σιδηροδρόμους
προσβάσιμους και ελεγχόμενους από όλη την εργαζόμενη πλειοψηφία. Για να ζούμε
όλοι αξιοπρεπώς από την εργασία μας, πρέπει να ζήσουμε αλλιώς και το τιμόνι της
κοινωνίας και της παραγωγής, να μην το έχουν ούτε τεχνοκράτες ούτε διευθυντικά
στελέχη και εκλεκτοί των τραπεζών και της κομισιόν, ούτε πολιτικοί του
ευρωμονόδρομου, ούτε «υπερπατριώτες» - φασίστες και ρατσιστές, αλλά ο ίδιος ο
κόσμος της δουλειάς.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ Μαγνησίας
12/10/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου