Ανακοίνωση του Δικτύου Διοικητικών συνδικαλιστικού σχήματος στο χώρο των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων

ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ

Η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας σίγουρα έχει πολλά προβλήματα. Ο στόχος της μνημονιακής πολιτικής όμως δεν είναι να βελτιώσει τα πράγματα. Αντίθετα, την ίδια ώρα που η μαχόμενη πανεπιστημιακή κοινότητα κατασυκοφαντείται ότι δεν «αντιμετωπίζει τα προβλήματα που υπάρχουν», η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση περικόπτει τα στοιχειώδη φοιτητικά δικαιώματα (σίτιση, στέγαση, κ.α.), μειώνει πόρους και προσωπικό, συρρικνώνοντας τη δημόσια παιδεία για να πριμοδοτήσει την ιδιωτική. ‘Έχουν κάνει σαφές ότι στόχος τους είναι η διάλυση της δημόσιας παιδείας, η συρρίκνωση της ανώτατης εκπαίδευσης και η άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση της. Αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στη φιλοσοφία των νόμων 4009/11 και 4076/12 ή σε επιλογές όπως η αποδιάρθρωση της διοικητικής λειτουργίας των Πανεπιστημίων με τις απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, αλλά και στο σχέδιο για τη «χωροταξική αναδιάρθρωση» και το «στρατηγικό επανασχεδιασμό» των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ μέσα από το περιβόητο σχέδιο ΑΘΗΝΑ. Τα περιφερειακά και τα μικρά πανεπιστήμια στοχοποιούνται από καιρό ως τα πρώτα που θα περιληφθούν στις λίστες προγραφών. Δεν είναι βεβαίως τυχαίο ότι ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος, παραβλέποντας φυσικά ότι κλείσιμο των μονάδων θα επιτείνει συνθήκες κοινωνικής και πολιτιστικής ερήμωσης στην επαρχία, απαξιώνει συστηματικά τη δυνατότητα να υπάρξουν και να αναπτυχθούν πανεπιστημιακές μονάδες σε επαρχιακές πόλεις.

Η λεηλασία της ζωής μας

Η επίθεση δεν περιορίζεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία και στοχεύει στην ίδια μας τη ζωή. Με τα μνημόνια, τη δανειακή σύμβαση, το ευρωσύμφωνο, οι κυβερνήσεις και οι συγκυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, σε αγαστή συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, πιέζουν αφόρητα για την υλοποίηση του επαίσχυντου Μνημονίου  με κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας για «πτώχευση». Την ίδια στιγμή κηρύσσουν 20ετή «ελεγχόμενη χρεοκοπία» του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, σπρώχνουν χιλιάδες καθημερινά στην ανεργία, εφαρμόζουν «στάση πληρωμών» του κράτους στα νοσοκομεία, την παιδεία, τον πολιτισμό και την κοινωνική πρόνοια και ανεβάζουν τα ληστρικά επιτόκια των τραπεζών.

Όλα αυτά αποφασίζονται σε καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, μιας σύγχρονης χούντας που καταργεί κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Το καθεστώς σήμερα δείχνει το πιο αποκρουστικό πρόσωπό του, με την κρατική τρομοκρατία να κυριαρχεί σε κάθε εκδήλωση αντίστασης κι ανυπακοής, την εργοδοτική τρομοκρατία σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα να αναπτύσσεται ραγδαία με επίθεση φόβου και υποταγής των εργαζόμενων και τη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής να επιδιώκει να χτυπήσει τους αγώνες.

Μια ολόκληρη κοινωνία αντιμετωπίζει συνθήκη καθημερινής απαξίωσης από εγχώριους κυβερνώντες και διεθνείς δανειστές και τα αλλεπάλληλα Μνημόνια και γι’ αυτό αναζητά, περισσότερο παρά ποτέ δρόμους αντίστασης, συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Εκεί οικοδομείται για εμάς η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Οι αγώνες των εργαζομένων και ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας

Ο κρατικό-κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καθώς και ο συνδικαλισμός της συναίνεσης και της υποταγής, από τα πρωτοβάθμια έως τα τριτοβάθμια, όλο το προηγούμενο διάστημα έπαιξαν κεντρικό ρόλο στο να περάσει η μνημονιακή πολιτική. Στο δικό μας εργασιακό χώρο, η ΟΔΠΤΕ τα χρόνια των Μνημονίων διέσπειρε συστηματικά τον εφησυχασμό (θα παίρναμε και αύξηση με το ενιαίο μισθολόγιο, δεν θα κλείσει κανένα πανεπιστήμιο, και πόσα άλλα…) δίνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στην κυβερνητική εξουσία να δράσει ενάντια στους εργαζόμενους.

Οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δε θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν κανένα αγώνα ανατροπής. Είναι απόλυτα προσδεμένες με την πολιτική των κυβερνήσεων και με τα κόμματα εξουσίας, τις οποίες υπηρέτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι απόλυτα προσδεμένες με τα βασικά ιδεολογήματα άσκησης της σημερινής πολιτικής για το χρέος, την ανταγωνιστικότητα, την ΕΕ, το κέρδος και την κρίση.

Στις σημερινές συνθήκες απαιτείται ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να πρωτοστατεί σε πραγματικές μάχες ανυπακοής και ανατροπής. Που θα έχει στην προμετωπίδα του τα ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων και των ανέργων, που θα βασίζεται στην άμεση δημοκρατία και την οργάνωση από τα κάτω, που θα συντονίζεται με άλλους αγώνες, που θα προωθεί μορφές αλληλεγγύης και θα πρωτοστατεί στην οργάνωση αποφασιστικών αγώνων νίκης, που δε θα είναι το μακρύ χέρι του κράτους μέσα στα συνδικάτα αλλά θα επιδιώκει την ταξική ενότητα τους.

Δίκτυο Διοικητικών

Εμείς, το Δίκτυο Διοικητικών, συναντηθήκαμε, γνωριστήκαμε και αγωνιστήκαμε μαζί στις συνελεύσεις, στα συντονιστικά και στους δρόμους. Κι έχουμε σκοπό να παλέψουμε για την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα στοχεύει καθημερινά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Που θα ενώνει και δεν θα διαιρεί. Θα είναι ισχυρό, θα λειτουργεί ουσιαστικά, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οριζόντια, όχι από τα πάνω προς τα κάτω. Θα στηρίζεται σε ένα ζωντανό διάλογο, στον οποίο ο καθένας κι η καθεμιά να διατυπώνουν την άποψή τους.

Χωρίς “λευκές επιταγές” και αναθέσεις” ως προς τις ζωές μας, χωρίς επαγγελματίες εκπροσώπους. Γι’αυτό και επιλέγουμε την κυκλική εκπροσώπηση όλων των μελών μας στο Κεντρικό Συμβούλιο, εφόσον εκλεγούμε.

Ένα κίνημα που θα διατηρεί την ανεξαρτησία του από κόμματα, αλλά θα είναι ταυτόχρονα βαθιά πολιτικό, με συγκεκριμένους στόχους και πρόγραμμα πάλης. Που θα διαφυλάττει τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα των αγώνων μας έξω από κομματικές προτεραιότητες που προτάσσουν το άνοιγμα ή το κλείσιμο των κινητοποιήσεων στη βάση ψηφοθηρικών λογικών εκλογικής κεφαλαιοποίησης.

Που θα συναντιέται και θα επιδιώκει την κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζομένους που αγωνίζονται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Που θα υπερβαίνει και θα ακυρώνει τις συντεχνιακές λογικές («να εξαιρεθούμε εμείς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, εμείς στους ΟΤΑ, εμείς στο συγκεκριμένο υπουργείο»), οι οποίες δεν είναι μόνο αντικοινωνικές αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε συνολική ήττα όλων των εργαζομένων.

Θέλουμε την οργάνωσή του κινήματος των εργαζομένων πραγματικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους, ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τα τελευταία 3 χρόνια έχει κάνει το παν για να εμποδίσει την ανάπτυξη του, κρατώντας τους αγώνες απομονωμένους, διαχωρισμένους και, σε τελική ανάλυση, αδύναμους. Τη διασφάλιση της συλλογικής και ισότιμης συμμετοχής όλων των εργαζόμενων στη λήψη των αποφάσεων σε κρίσιμες στιγμές, αντιμαχόμενοι τις έρπουσες λογικές συνδιαλλαγής και παραγοντισμού απ’ όπου κι αν προέρχονται αυτές, αριστερά ή δεξιά.

 Ένα ταξικό κίνημα αντάξιο των κρίσιμων περιστάσεων και της ολομέτωπης επίθεσης που δεχόμαστε. Για να καταφέρουμε να αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης και να ανατρέψουμε την πολιτική του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, όπως αυτή ενορχηστρώνεται από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδιώκοντας την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης εις βάρος μας.  

ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ