Κείμενο ανάλυσης για το μεταναστευτικό της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης

ΚΟΙΝΟ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Από τη Συρία και την Τουρκία, ως την Ελλάδα και το κέντρο της Ευρώπης

οι ντόπιοι και ξένοι αγωνιζόμενοι είναι αδέρφια μας

Το μεταναστευτικό ζήτημα, η έκρηξη των ροών εκατομμυρίων προσφύγων, η οποία έχει λάβει παροξυσμικές διαστάσεις στην Ελλάδα και το νότο της Ε.Ε., αναδεικνύεται σε κεντρικό σημείο - σημείο τομής - της κοινής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο ζήτημα μαζί με το ζήτημα της εφαρμογής του 3^ου μνημονίου συγκροτούν τις κεντρικές πολιτικές γύρω από τις οποίες διεξήχθη όχι μόνο η εκλογική αναμέτρηση και η ανάδειξη της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά διεξάγεται συνολικά η πολιτική αντιπαράθεση για την χάραξη μιας «εθνικής πολιτικής».

Χρειάζεται να δούμε τον χαρακτήρα, τις προϋποθέσεις και τα αποτελέσματα αυτής της -υπό αναζήτηση αλλά και υπό εξέλιξη- εθνικής πολιτικής ως οργανικό κομμάτι μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής. Αν ο πυλώνας της οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της ΕΕ αποτελείται από τα ζητήματα της Διαχείρισης του Χρέους, της Νομισματικής και της Εμπορικής Πολιτικής, τότε ο πυλώνας της κοινωνικής και πολιτικής ανασυγκρότησής της αποτελείται από την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας. Στον διαρκώς εξελισσόμενο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, εν μέσω της κρίσης και της σκληρής -διακρατικής και κοινωνικής- σύγκρουσης για το ξεπέρασμά της, οι ντόπιες εργατικές τάξεις και οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται από κοινού, με πολιτικές που συνιστούν ενιαίο και συνεχές πλέγμα.

Από τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή, το ΝΑΤΟ, τον Ευρωστρατό, τον ΟΗΕ, τον ΟΑΣΕ, την Κίνα και τη Ρωσία για την διευθέτηση των ανταγωνισμών πολυεθνικών και ντόπιων κλαδικών μονοπωλίων και αστικών τάξεων στις περιοχές του πλανήτη που καταρρέουν, με ρεύματα εκατομμυρίων προσφύγων, ως την διαλογή τους προς ένταξη στα όρια του κοινωνικού περιθωρίου των ίδιων αυτών κέντρων, οι μετανάστες, μαζί με τους ντόπιους εκμεταλλευόμενους, καλούνται να μάθουν το μέλλον που τους επιφυλάσσεται: Το μέλλον του φτηνού, ανανεώσιμου και αναλώσιμου υλικού των επόμενων γύρων καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αυτή η διαδικασία «εκπαίδευσης» και προσαρμογής, διαμόρφωσης της νέας εργατικής τάξης αλλά και της ίδιας της έννοιας του δικαιώματος του πολίτη, στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών -ανεξαρτήτως των ειδικών χαρακτηριστικών που έχει ανά περιοχή, κουλτούρα αλλά και μορφή κράτους/ διακρατικής ολοκλήρωσης- διεξάγεται με όρους πολέμου, τόσο στο εξωτερικό (την περιφέρεια όπου διεξάγονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι μέχρι τέλους διαμάχες των αστικών μπλοκ), όσο και στα σύνορα και στο εσωτερικό. Αποστολές εκτός συνόρων, στρατιωτικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί στα σύνορα, κατασταλτικοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί εντός των συνόρων.

Οι ανθρωπιστές Πορτιέρηδες της Ε.Ε., σε αγαστή συνεργασία με τους έλληνες και ιταλούς ομολόγους τους, δείχνουν το μέλλον: «όποιος έχει δικαίωμα στο άσυλο θα τυγχάνει υποστήριξης στα hot spots, ενώ […] η ΕΕ ζητάει από τους ανθρώπους να εισέρχονται από την πύλη εισόδου για να υπάρχει μια σαφής εικόνα για το ποιοί εισέρχονται». Μαζί με την κοινή αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, τις πολλαπλές αναδιαρθρώσεις και τους κατακερματισμούς στην αγορά εργασίας, το νομοθετικό πλέγμα μεταφοράς των προγραμμάτων ανεργίας σε προγράμματα επιχειρηματικής επιδότησης, τα hot spots θα είναι ταυτόχρονα η εγγύηση της πειθάρχησης και του ελέγχου του νέου εργατικού δυναμικού -που δημιουργείται με πόλεμο- αλλά και της κατάλληλης διαμόρφωσής του για τις ανάγκες της παραγωγικής ανασυγκρότησης και των μορφών αναζήτησης νέων περιθωρίων παραγωγικότητας.

Ανθρωπιστές, ακροδεξιοί και «δημοκράτες» (κάποιοι, όπως πχ. ο Καμμένος, φέρουν όλες τις ιδιότητες ταυτόχρονα), καθεστωτικά ΜΜΕ και «συνεπείς» δημόσιοι υπάλληλοι, στρατός, λιμενικό και αστυνομία υφαίνουν όλο το κρατικό πλέγμα διαχείρισης των μεταναστών από την ελληνική κυβέρνηση και την Ε.Ε. Τα ρεύματα των ξεριζωμένων που δημιουργούν οι επεμβάσεις της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, αντιμετωπίζονται από την εσωτερική του πολιτική με τη φροντίδα ενός «εμπορεύματος», που πρέπει να κριθεί «αξιοποιήσιμο» ή «πλεονάζον». Πόλεμος, καταστολή, διαλογή (στα σύνορα), έλεγχος, ξεσκαρτάρισμα, διακίνηση (στο εσωτερικό).

Η αντιμετώπιση των μεταναστών συναντάει την αντιμετώπιση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Εκτείνεται μέσα κι έξω από τα σύνορα. Από τον μετανάστη ως τον άνεργο (που ζουν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες την απώλεια της ένταξής τους σε κάποιον κοινωνικό ιστό) και από τον πρόσφυγα ως τον κοινωνικό αγωνιστή (που ζουν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες την εκδίωξη από το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο), το προλεταριάτο σήμερα συμπιέζεται στο περιθώριο της κοινωνικής ένταξης. Εκεί που διεξάγεται ένας πόλεμος για τη διαρκώς μεγαλύτερη πλειοψηφία, η οποία για μια σειρά από λόγους (γεωπολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς) δεν χωράει στον εθνικό κορμό των κρατών όπου βρίσκεται.

Η εμπλοκή του Στρατού σε αστυνομικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό, η στρατιωτικοποίηση της ΕΛ.ΑΣ., όπου δρα και ως εκτελεστικό απόσπασμα, και η ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση του τομέα Άμυνας-Ασφάλειας συνιστούν την κοινή προοπτική ενός πανοπτικού κράτους. Καθώς εκτελεστική και νομοθετική εξουσία ενοποιούνται σε ένα μηχανισμό έκτακτων αποφάσεων, ταυτόχρονα συγχωνεύονται με τη δικαστική εξουσία και τους μηχανισμούς ασφαλείας.

Με δύο χαρακτηριστικές εξελίξεις, φαίνεται πως οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εντείνουν την συμμετοχή τους στον Πόλεμο κατά των Προσφύγων και συνολικά στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσισε συμμετοχή με αποστολή υποβρυχίου  στη νέα φάση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής επιχείρησης περιπολιών στη Μεσόγειο (EURONAVMED) για αποτροπή εισόδου προσφύγων στην Ε.Ε. Στον κατασταλτικό ρόλο, όπου οι πρόσφυγες θα συλλαμβάνονται-καταγράφονται-ξεδιαλέγονται (οι «οικονομικοί μετανάστες» θα επαναπροωθούνται άμεσα) προστίθεται και ο πολεμικός ρόλος. Η αντιμετώπιση των δουλεμπόρων είναι το πρόσχημα για στρατιωτικές επιχειρήσεις στα χωρικά ύδατα της Λιβύης ή ακόμη και για επέμβαση στο έδαφος της διαλυμένης αυτής χώρας, που προκλήθηκε από την επέμβαση της συμμαχίας των προθύμων ιμπεριαλιστών!

Πιο χαρακτηριστικό, όμως, για την ίδια την αντιμετώπιση από τον κρατικό μηχανισμό συνολικά του εχθρού-λαού, με αφορμή το μεταναστευτικό, τον «μουσουλμανικό κίνδυνο» και την απειλή της τρομοκρατίας, ήταν το περιεχόμενο της ετήσιας άσκησης «Παρμενίων» (30/9-9/10/2015). Εδώ, χρειάζεται μια διευκρίνιση: η συγκεκριμένη άσκηση αποτελεί την «πρόβα τζενεράλε» του στρατιωτικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση από το σύνολο του κράτους της περίπτωσης ενός γενικευμένου πολέμου. Για πρώτη φορά, στην ιστορία της, η άσκηση αυτή είχε ως κυρίαρχο σενάριο τις ασύμμετρες απειλές κι ένα θερμό επεισόδιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ενώ ο  εξ Ανατολάς Κίνδυνος -το παραδοσιακό σενάριο υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας - «υποχωρεί» σε δευτερεύουσα θέση. Δεν είναι παράλογο, καθώς η μοναδική απειλή που εμφανίστηκε στα χερσαία σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας στον Έβρο τα τελευταία χρόνια, ήταν η απειλή των 250 Σύριων προσφύγων που επιχείρησαν να περάσουν το φράχτη του Έβρου, αντί να ρισκάρουν τον πνιγμό τους στο Αιγαίο. Απειλή που αντιμετωπίστηκε από κοινού από τις μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ & ΕΥΠ-ΥΠΕΚ) των δύο χωρών, από την κατάσταση επιφυλακής του ελληνικού στρατού και των ΜΑΤ, σε κοινή δράση με την τουρκική στρατοχωροφυλακή.

Η αλλαγή των προτεραιοτήτων είναι τρομακτική. Συνιστά μια ριζική αλλαγή στην ίδια την ουσία της πολιτικής του κράτους. Ως τώρα, το βασικό σενάριο περιελάμβανε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία, με παράπλευρα σενάρια την αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών (εσωτερικών και εξωτερικών), που θα προέκυπταν από μια τέτοια εξέλιξη. Πλέον, το βασικό σενάριο καταλαμβάνει η αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών. Ο διακρατικός πόλεμος έπεται: Η απώλεια της κοινωνικής συνοχής και η δράση στο εσωτερικό «Μη Κρατικών Δρώντων» συνιστά απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η οποία θα οδηγήσει σε απώλεια εθνικών εδαφών (πχ νησιών). Γι’ αυτό και το μοναδικό σενάριο πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία, πλέον, αφορά την επιθετική ενέργεια ανακατάληψης ενός νησιού στο Αιγαίο.

Το καλά επεξεργασμένο θεωρητικό σενάριο, της «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας λόγω εκτεταμένων συγκρούσεων, εξεγέρσεων, κοινωνικής ανωμαλίας ή καταστροφής» έρχεται να εφαρμοστεί από τον ίδιο τον στρατό ως «κρατική αντίδραση σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Αν υπάρχει μια σαφής απειλή για την κοινωνία και -ιδίως- για τα αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης (ελλήνων και μεταναστών), αυτή συνίσταται στην εξής διαδοχή όρων: Κάθε διεκδίκηση που υπερβαίνει το όριο της κοινωνικής πολιτικής που μπορεί να κάνει το κράτος και το όριο που επιτρέπει η «στρατηγική συμφωνία» με τους «δανειστές και τους εταίρους», κάθε κοινωνική-ταξική σύγκρουση που τείνει να γενικευτεί απειλώντας την ομαλότητα του πολιτικού συστήματος, κάθε πράξη αλληλεγγύης που ξεπερνάει τα όρια του κρατικά επιτρεπόμενου «ανθρωπισμού» και των αναγκών της εθνικής ανάπτυξης, όπως και κάθε αμφισβήτηση -από όποια σκοπιά- της συμμετοχής του ελληνικού κράτους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια (πχ. στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ) θα αντιμετωπίζεται ως απώλεια κυριαρχίας από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όσοι είναι «ένοχοι» για την απώλεια της κρατικής κυριαρχίας, που ταυτίζεται με την απώλεια εδαφικής κυριαρχίας, θα αντιμετωπίζονται ως εχθρός. Ο εσωτερικός εχθρός θα αντιμετωπίζεται με τα ίδια μέσα που αντιμετωπίζεται ο εξωτερικός.

Οι φιγούρες του μετανάστη, του μουτζαχεντίν, του αντάρτη πόλεων, του απεργού, του διαδηλωτή, του εργαζόμενου-άνεργου και του ποινικού εγκληματία συγχωνεύονται από τον κυρίαρχο λόγο στην απροσδιόριστη εικόνα της απειλής για την ομαλότητα, αντικαθιστώντας την έννοια του προλεταριάτου που ασφυκτιά κάτω από τη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας & Άμυνας, θέτει μια βασική προϋπόθεση, η οποία δεν έχει ακόμα αμφισβητηθεί με ταξικούς όρους: Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις χρειάζονται για την παγκόσμια ομαλή ροή του κεφαλαίου, αναγκαία για την κοινωνική ευημερία του πρώτου κόσμου των καπιταλιστικών μητροπόλεων η πολιτική της μηδενικής ανοχής χρειάζεται για την ομαλότητα της κοινωνικής αναπαραγωγής αυτού του κόσμου έναντι ενός πλανητικού ωκεανού κοινωνικών υποκειμένων που αντιδρούν βίαια στις αναδιαρθρώσεις της παγκόσμιας αγοράς εργασίας, τη διάλυση των κοινωνικών παροχών, την έκρηξη των περιφερειακών πολέμων.

Είναι ζωτικής σημασίας για το ίδιο το εργατικό κίνημα και τις πολύμορφες εκφράσεις του να αναρωτηθεί τι συμβαίνει όταν η κρατική δομή και η πολεμική της λειτουργία συγχωνεύονται σε μια ενιαία διαδικασία, όπου οι ομαλές συνθήκες ενσωματώνουν την ίδια την έκτακτη ανάγκη ως οργανικό στοιχείο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Η εξαίρεση που τείνει να είναι ομαλό μέρος του κανόνα, είναι η βασική υπόθεση της κοινής πολιτικής της Ε.Ε. και -ταυτόχρονα- η ουσία του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

Χωρίς μια τέτοια αποτύπωση και δράση, κάθε ριζοσπαστική και επαναστατική πρωτοβουλία, κάθε δραστηριότητα κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης είναι καταδικασμένη να περιοριστεί στα όρια αυτών που επιτρέπουν οι κυβερνητικές επιλογές, στα όρια της κρατικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα κατασταλεί βίαια ή θα αντιμετωπιστεί ως πολεμική απειλή.

Αν τα συμφέροντα και οι αγωνίες ντόπιων και ξένων εργαζόμενων είναι κοινά, τότε πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι τα μνημόνια στην Ελλάδα και οι ευρωπαϊκές πολιτικές μεταρρυθμίσεων / άμυνας / ασφάλειας καθώς και η αντίστοιχη καταστολή, ο ολοκληρωτισμός και ο ρατσισμός-φασισμός, όπως και ο ξεριζωμός εκατομμυρίων προσφύγων στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Β. Αφρική κλπ. συνιστούν δύο πλευρές της κοινής ήττας του εργατικού κινήματος σε διεθνή κλίμακα.

Αν θέλουμε να ξεπεραστεί αυτή η ιστορική ήττα, τότε χρειάζεται κοινή δράση και προσπάθειες ενοποίησης του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος, τόσο εδώ όσο και διεθνώς. Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες, μαζί με τις πρωτοβουλίες που ήδη υπάρχουν και σχεδιάζονται, για την κοινωνική στήριξη και αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, την προσπάθεια ένταξής τους στη συνολική κοινωνική προσπάθεια επαναδιεκδίκησης του δημόσιου χώρου που είναι αναγκαίος τόσο για τους έλληνες όσο και τους πρόσφυγες, την απόπειρα αμφισβήτησης της ξεχωριστής καταγραφής των προσφύγων, των check-points και των hot-spots και της στρατιωτικοποίησης των συνόρων. Είναι αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ, η επιμονή στα παραδείγματα αγώνα και άλλης κοινωνικής οργάνωσης που αναδεικνύονται στις εμπόλεμες περιοχές (Κομπάνι, Αν. Ουκρανία), όχι μόνο από τη σκοπιά της αλληλεγγύης αλλά και των κοινών διεθνιστικών αγώνων.

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη πρέπει να συνδεθεί με την αμφισβήτηση των επιλογών του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους, την αμφισβήτηση του αξιόμαχου του στρατού, την αμφισβήτηση των μηχανισμών καταστολής και ελέγχου, την αμφισβήτηση των γεωπολιτικών επιλογών και των στρατηγικών συμμαχιών.

Η ταξική και κινηματική αλληλεγγύη πρέπει να συνδεθεί με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες για διεύρυνση των εργατικών-κοινωνικών-πολιτικών δικαιωμάτων συνολικά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Να συνδεθεί με τους αγώνες και τις κινηματικές πρακτικές που έχουν ξεσπάσει ή ξεσπάνε, από τις εργατικές μάχες στο βιομηχανικό τομέα και σε κλάδους όπως ο τουρισμός, οι τηλεπικοινωνίες κλπ. ως την ΕΡΤ-3 και από τους αγώνες των κατοίκων (Ιερισσός κλπ.) ως τις ΒΙΟ.ΜΕ.

Η διαβίωση των προσφύγων, οι παροχές σε βασικά είδη ανάγκης (νερό, τροφή, φαγητό, στέγη, υγειονομικές υπηρεσίες, εκπαίδευση, ενημέρωση) πρέπει να συνδεθούν με τη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου από την κοινωνία και το κίνημα, σε αντιπαράθεση με τις κρατικές επιλογές και ιδωτικοποιήσεις τομέων, κτιρίων κλπ. Οι ανάγκες για ελεύθερη πρόσβαση σε βασικά αγαθά, συνιστούν ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο πρέπει να ορίσει και να διασφαλίσει το ίδιο το εργατικό κίνημα.

Αυτό που μένει είναι να απαντηθεί η στρατηγική της όξυνσης και του κοινωνικού πολέμου που διεξάγει κράτος και κεφάλαιο εδώ και διεθνώς. Οι δυνατότητες για ένα άλλο αντιπολεμικό κι εργατικό κίνημα - βασικών στοιχείων ενός συνολικού αντικαπιταλιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής υπάρχουν.

Πρέπει να συμβάλλουμε σε ένα σύγχρονο εργατικό διεθνιστικό κίνημα,

με αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά,

για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

· Να ανοίξουν δημόσια κτήρια για τη στέγαση των προσφύγων. Να ανοίξει το ζήτημα των αστέγων και των αποκλεισμένων. Να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς χώροι, με όλες τις αναγκαίες παροχές, για την αξιοπρεπή διαβίωσή και ασφαλή μετακίνησή τους, είτε θέλουν να μείνουν είτε να φύγουν. Να υπάρξει μέριμνα για την επανένωση και την ένταξη των οικογενειών, για την παροχή ασύλου και την ένταξη των παιδιών στα σχολεία.

· Να δοθούν χρήματα από δήμους, κρατικό μηχανισμό, την Ε.Ε. Να πληρώσουν όσοι ευθύνονται για το πρόβλημα, να παρθούν χρήματα από το κεφάλαιο και ιδίως τις επιχειρήσεις που έχουν κλείσει συμβόλαια στις χώρες επέμβασης του ελληνικού στρατού (πολεμική βιομηχανία, εφοπλιστές, ιδιωτικά νοσοκομεία, κατασκευαστές, προμηθευτές).

· Να γίνει μάχη για την κατανομή των χρημάτων (480 εκ. ευρώ το τελευταίο κονδύλι από την ΕΕ) για το μεταναστευτικό. Πόροι για κοινωνικές ανάγκες και όχι για μηχανισμούς ασφαλείας (Frontex, ΕΥΠ, λιμενικό κλπ.), πολεμικούς και κατασταλτικούς εξοπλισμούς, μηχανισμούς ελέγχου και καταγραφής, που τροφοδοτούν την ανάπτυξη του ιδιωτικού/κρατικού τομέα άμυνας/ασφάλειας. Χρηματικό ποσό σε κάθε πρόσφυγα για την μετακίνησή του.

· Να μην εμπλακεί τοπικό και κεντρικό κράτος, αστυνομικές και δημοτικές υπηρεσίες στη διαχείριση των χώρων, της μετακίνησης, των δημόσιων αγαθών. Είναι ζήτημα της αυτοοργάνωσης μεταναστών και ελλήνων. Του ίδιου του κινήματος.

· Καμία διαδικασία καταγραφής, ελέγχου, ταυτοποίησης από τις αστυνομικές αρχές ως προϋπόθεση για την ένταξη των προσφύγων-μεταναστών.

·  Κατάργηση των συνθηκών Δουβλίνο Ι & ΙΙ, Frontex, Ευρωστρατού, του ΝΑΤΟ και των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Να σταματήσουν οι διώξεις, οι έλεγχοι και η καταστολή από το Λιμενικό.

·  Να πέσει ο φράχτης του Έβρου. Καμία συμμετοχή του ελληνικού στρατού στην αστυνόμευση των συνόρων. Να αποσυρθούν και να διαλυθούν τα ΜΑΤ και οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας.

·  Να αρνηθούμε οποιαδήποτε εμπλοκή του στρατού στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, που γαλουχεί του γηγενείς εργαζόμενους «στον κοινωνικό ρόλο του στρατού», οξύνει την εργασιακή εκμετάλλευση των άμισθων δούλων-φαντάρων, αποτελεί την άλλη πλευρά αλλά και τον προθάλαμο της κατασταλτικής δράσης των Ε.Δ. Να μπλοκάρουμε τον εγκλεισμό προσφύγων-μεταναστών σε άθλιες εγκαταστάσεις εγκαταλελειμμένων μονάδων (που διαπαιδαγωγούν το σύνολο της τάξης).

·  Να σταματήσουν οι αποστολές εκτός συνόρων και η συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων, σε Μεσόγειο, Μ. Ανατολή, Αφρική, στενά του Άντεν. Να διακοπεί η στρατηγική συνεργασία με Ισραήλ- Κύπρο- Αίγυπτο. Να σταματήσουν οι κοινές ΝΑΤΟϊκές, ευρωπαϊκές και διεθνείς ασκήσεις. Να ενισχύουμε τους αγώνες μπλοκαρίσματός τους και τις Αρνήσεις συμμετοχής των φαντάρων.

·  Να στηριχθούν έμπρακτα οι λαοί που αγωνίζονται σε Τουρκία, Κομπάνι, Ουκρανία, Παλαιστίνη. Να ανοίξει η συζήτηση για τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης που εφευρίσκονται μέσα στην πάλη ενάντια στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τις μόνες ικανές να αντιπαρατεθούν στον κοινωνικό και γεωπολιτικό πόλεμο που διεξάγεται κατά του κόσμου της εργασίας.

·  Να λάβουμε μαχητικές πρωτοβουλίες και να μπλοκάρουμε την κατασκευή Στρατοπέδων Συγκέντρωσης και Κέντρων ταυτοποίησης και καταγραφής προσφύγων (hotspots). Να οργανωθεί ημέρα Πανελλαδικής Δράσης εναντίον του Τείχους του Αίσχους στον Έβρο με πορεία εκεί και παράλληλες κινηματικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα (π.χ. ενάντια στην FRONTEX).

·  Ιδιαίτερα κρίσιμη κρίνεται η Δράση στον Στρατό. Πρέπει να ενισχυθεί το Κίνημα των Φαντάρων μέσα στον Στρατό για το Μπλοκάρισμα της Πολεμικής- Κατασταλτικής Μηχανής.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ