ΑΝΤΑΡΣΙΑ στα σχέδια διάλυσης της δημόσιας παιδείας Ούτε διαπραγμάτευση – ούτε υποταγή!

Η αστική πολιτική κυβέρνησης-μνημονίων-ΕΕ-κεφαλαίου, έχει μετατρέψει, μεταξύ άλλων, τη γνώση, από δύναμη κοινωνικής απελευθέρωσης σε δύναμη κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας. Μέσω της πληροφοριοποιημένης γνώσης και των ταξικών φραγμών που μπαίνουν όλο και πιο έντονα στην εκπαίδευση, η κοινωνία έχει οδηγηθεί σε σχετική και απόλυτη μορφωτική εξαθλίωση. Ενδεικτική αναφορά, οι 2.800.000  άνθρωποι στην Ελλάδα που δεν έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τη βασική εκπαίδευση (Δημοτικό- Γυμνάσιο).

Το Σχολείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο και Πανεπιστήμιο, ως κοινωνικοί διανομείς, αντεπιδρούν και στις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις και στον τρόπο αναπαραγωγής τους. Παράδειγμα, οι μαθητές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που μένουν έξω από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όταν δεν αντεπεξέρχονται οικονομικά για να στηρίξουν τα δίδακτρα του φροντιστηρίου, όταν δεν αντεπεξέρχονται στην επάρατη Τράπεζα Θεμάτων και μένουν στην ίδια τάξη του Λυκείου. Άλλο παράδειγμα, οι «αιώνιοι» φοιτητές που διαγράφονται από τις σχολές τους επειδή καθυστερούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους (κανείς δε ρωτάει αν έχουν τα χρήματα να μείνουν στην πόλη που σπουδάζουν ώστε να παρακολουθούν τα μαθήματα, κανείς δε ρωτάει αν δουλεύουν παράλληλα για να τα βγάλουν πέρα.). Σε όλα αυτά έρχεται να κουμπώσει και η ευέλικτη σήμερα σύμπλευση της εκπαίδευσης με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, με αποκορύφωμα τα Πανεπιστήμια, διαμορφώνοντας την παιδεία της αγοράς στο επίπεδο τόσο του περιεχομένου της γνώσης, όσο και του υποκειμένου της.

Μαθητές και φοιτητές, η αυριανή εργατική βάρδια, «οφείλουν» να αποδεχτούν τη θέση τους ως κάτι φυσικό, ως κάτι αιώνιο: απλήρωτη μαθητεία, «δια βίου μάθηση» που τους κάνει να αισθάνονται όλο ελλιπέστεροι σε προσόντα, διασπασμένα και ανίσχυρα πτυχία, μεταπτυχιακά και vouchers, χάπια για τον πόνο της ανεργίας, που μαστίζει τη χώρα με πάνω από 1.000.000 ανέργους.

Όσο για τους εκπαιδευτικούς, το απόλυτο εφιαλτικό τοπίο: μηδενικοί διορισμοί παρά τις χιλιάδες κενών στα σχολεία, πειρκοπές στους μισθούς, συνεχής αποψίλωση του Δημοσίου με «αξιολογήσεις», διαθεσιμότητες και απολύσεις, ενώ την ίδια ώρα δουλεύουν και οι μηχανισμοί πειθάρχησης και υποταγής, η αξιολόγηση, οι πειθαρχικές διώξεις.

Απέναντι στο τοπίο αυτό, όπως ακριβώς και στο τοπίο εν γένει της Ελλάδας του 2015, εν μέσω της δομικής καπιταλιστικής κρίσης, η απάντηση δεν είναι ούτε η υποταγή, ούτε η διαπραγμάτευση.

Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη μόρφωση των λαϊκών στρωμάτων.

 ανθρώπινοι ρυθμοί στη μόρφωση, ανθρώπινοι ρυθμοί στη δουλειά.

Διεκδικούμε ενιαίο 12χρονο σχολείο δημόσιο και δωρεάν, χωρίς διάσπαση σε γενική και επαγγελματική εκπαίδευση. Απαιτούμε την άμεση κάλυψη των κενών με μαζικούς διορισμούς. Όχι στα τμήματα-γραμμές παραγωγής με 25 παιδιά ανά τάξη, όχι στη λεηλασία του ελεύθερου χρόνου.  Όχι στο Νέο Λύκειο και την Τράπεζα Θεμάτων. ΟΧΙ στην απλήρωτη μαθητεία. Λέμε όχι στους ταξικούς φραγμούς, στο άθλιο εξετασιοκεντρικό σύστημα, στην παιδεία της αγοράς.

Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν, ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, με ένα ισχυρό πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, χωρίς τη διάσπαση σε κύκλους σπουδών. Λέμε όχι στη συνθήκη της Μπολόνια, στους οργανισμούς, λέμε όχι στα ιδιωτικά ΑΕΙ, τις εργολαβίες, την έρευνα για χάρη των επιχειρήσεων και στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που διαμορφώνεται μέσα από τους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας των Πανεπιστημίων. Λέμε όχι στις διαγραφές φοιτητών- όχι στην κατάργηση του Ασύλου.

Λέμε όχι στις συγχωνεύσεις και στο κλείσιμο των σχολείων. Απαιτούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά των εκπαιδευτικών. Με σωματεία στα χέρια των εργαζομένων, ταξική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του κινήματος των εκπαιδευτικών, κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι λειτουργούσε, λειτουργεί και θα λειτουργεί πραξικοπηματικά εις βάρος των από συνελεύσεις οργανωμένων απεργιών και κινητοποιήσεων.

Για όλα αυτά απαιτείται συντονισμένος από τα κάτω αγώνας όχι μόνο των μαθητών, των φοιτητών, των γονέων και των εκπαιδευτικών, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Οι εκλογές της 25^ης Γενάρη, να γίνουν η αφετηρία των κοινωνικών αγώνων στα σχολεία, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στους ανέργους, στους φοιτητικούς συλλόγους, στις γειτονιές. Στο παράδειγμα των καταλήψεων, των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων του φοιτητικού κινήματος κόντρα στους οργανισμούς και τις διαγραφές φοιτητών, κόντρα στην κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού και τον υποψήφιο πλέον με τη Νέα Δημοκρατία, Φορτσάκη, κόντρα στο μέλλον της ημιμάθειας και της ανεργίας. Στο παράδειγμα των μαθητικών καταλήψεων και των αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών της προηγούμενης περιόδου, που ανάγκασαν κυβέρνηση, Λοβέρδο και Υπουργείο, να αλλάξουν την ατζέντα και να παγώσουν τόσο τα σχέδια του Νέου Λυκείου όσο και της αξιολόγησης.

Για τις 25 Γενάρη, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α – Μ.ΑΡ.Σ. δεν αποτελούν κομματική ψήφο, αλλά πολιτική στάση: για ένα οργανωμένο, αντικαπιταλιστικό αντίβαρο με στόχο την Παιδεία και την Κοινωνία που έχουμε ανάγκη.

Στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α – Μ.ΑΡ.Σ