Ανακοίνωση για την παρουσία του ΕΚΒ στα αγροτικά μπλόκα

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά και γενικότερα τα νέα επίδικα που θέτει η κρίση και η επίθεση του κεφαλαίου στην εργαζόμενη πλειοψηφία είναι σίγουρο πως θα αλλάξει το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα με τη μορφή που το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Ουσιαστικά είτε θα επιταχυνθεί και θα ολοκληρωθεί μια διαδικασία πλήρους αστικοποίησης του εργατικού συνδικαλισμού, που ούτος ή άλλως έχει αρχίσει εδώ και χρόνια, είτε θα γίνουν γενναία βήματα σε μια κατεύθυνση ταξικής του αναγέννησης που ουσιαστικά θα αναδείξουν το εργατικό κίνημα στο πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο της ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου.

 Ο γραφειοκρατικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που εκφράζει το Ε.Κ.Β. δε θα μπορούσε παρά να υπηρετήσει μια εκδοχή της πρώτης περίπτωσης. Αντιλαμβανόμενοι πως με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ουσιαστικά ο θεσμικός τους ρόλος υποβαθμίζεται στα όρια της ανυπαρξίας, δεδομένου ότι πλέον δε θα συμμετέχουν το ίδιο ενεργά στο μοίρασμα της φτώχιας στην εργαζόμενη πλειοψηφία, δεν επιδιώκουν μια σύγκρουση με την αστική πολιτική και τη σύγχρονη χούντα του κεφαλαίου, αλλά προσπαθούν να επαναδιαπραγματευθούν τη θέση τους στην νέα πολιτική ανακατάταξη που επιχειρούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικό, αν και όχι μοναδικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης, είναι η παρουσία της διοίκησης του Ε.Κ.Β. στο μπλόκο του Αερινού μετά τις απεργιακές συγκεντρώσεις της 20^ης Φεβρουαρίου. Γιατί όποιος επιδιώκει πραγματικά να στηρίξει ένα μαχόμενο κομμάτι της κοινωνίας, δεν περιφέρει τις φάτσες 10 προέδρων σωματείων για να φωτογραφηθούν στα αγροτικά μπλόκα προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τον αγώνα των αγροτών για τη διατήρηση του κυβερνητικού τους ρόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά παλεύει με τα μέσα που δεδηλωμένα κατέχει να συνδεθεί ο αγώνας των αγροτών με τους εργαζόμενους. Εδώ λοιπόν υπάρχουν δυο τινά. Η απλά δεν εκφράζουν κανένα εργαζόμενο και δικαίως κατηγορούνται ως εξόφθαλμα κυβερνητικά δεκανίκια, ή δεν προσπάθησαν καν να κάνουν μια πραγματική σύνδεση του αγώνα των αγροτών με εκείνο των απεργών εργαζομένων, που αποδεικνύει ότι μάλλον τους ενδιέφεραν μόνο οι φωτογραφίες… Η ουσία είναι πως και οι δύο εκδοχές αντικειμενικά καταλήγουν στο να δίνουν ανάσες ζωής στη χούντα κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ. Δίνουν ανάσες υπονομεύοντας τη σύνδεση με μαζικούς όρους μιας σειράς αγώνων, μια περίοδο που υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες. Αυτό δεν έκαναν εξάλλου με τις απεργίες του ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών, που αντί να σημάνουν πανεργατικό ξεσηκωμό την κρίσιμη ώρα έβαλαν μια απεργία μετά περίπου από ένα μήνα; 

Γιατί όποιος πραγματικά θέλει να «βάλει πλάτη» να ανατραπεί η νέα τυραννία του κεφαλαίου, έχει πολλές ευκαιρίες να το αποδείξει, τη στιγμή που σε μια σειρά εργοστασίων (που ακόμα δούλευαν…) στην περιοχή μας αρχίζει ένας νέος γύρος εργοδοτικής επίθεσης. Είναι πραγματικά ερώτημα τι θα κάνει τόσο ο πρωτοβάθμιος όσο και ο δευτεροβάθμιος συνδικαλισμός της περιοχής μας, στη Χαλυβουργία και την ΑΓΕΤ που οι ιδιοκτήτριες εταιρίες προωθούν νέες μειώσεις μισθών και στη ΣΟΒΕΛ, όπου ουσιαστικά το εργοστάσιο αναστείλει τη λειτουργία του για ένα μήνα. Οι δηλώσεις του προέδρου του σωματείου της ΑΓΕΤ βέβαια, πρωτοπαλίκαρου της διοίκησης του ΕΚΒ, που ουσιαστικά δηλώνουν τη στενοχώρια του προέδρου για τη «διάρρηξη του καλού κλήματος μεταξύ του ομίλου και των εργαζόμενων», μάλλον δεν προμηνύουν και ιδιαίτερα θετικές εξελίξεις. Είναι άραγε ακόμη άδικο να ονομάζουμε αυτού του είδους το συνδικαλισμό ως εργοδοτικό, τη στιγμή που πρόεδρος σωματείου εργαζομένων μιλάει για «καλό κλίμα» μεταξύ εργαζόμενων και εργοδοσίας; Στο ίδιο καζάνι βράζουμε εργαζόμενοι και εργοδότες; Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός όμως έβραζε στο ίδιο καζάνι, εξαργυρώνοντας τα προνόμια της προδοσίας του προς το εργατικό κίνημα, με την υπονόμευση κάθε μαχητικής έκφρασης του και κάθε τάσης να χάσουν οι καπιταλιστές κέρδη προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή του κόσμου της δουλειάς. Στην εποχή της κρίσης τα αφεντικά τους όμως, ζητάν πίσω μέρος των προνομίων που τους είχαν παραχωρήσει για να καταστέλλουν το εργατικό κίνημα. Οι λεονταρισμοί τους λοιπόν δεν έχουν καμία άλλη χρήση από την προσπάθειά τους να διαπραγματευτούν εκ νέου τη θέση τους στο μοίρασμα της πίτας του κεφαλαίου.

Αυτή τη στιγμή απαιτείται ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα ριζικά αναγεννημένο. Με προσανατολισμό του πως μόνο αν χάσει το κεφάλαιο κέρδη, εξουσία και ιδιοκτησία θα μπορέσει να ζήσει η θιγόμενη πλειοψηφία με αξιοπρέπεια. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με μια μάχη χαρακωμάτων, αλλά με ένα εργατικό κίνημα που θα πάει να επιβάλει νέες κατακτήσεις. Με σωματεία που πρώτα απ’ όλα θα εκφράσουν όλους εκείνους που το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα αντιμετωπίζει σαν «αόρατους». Τους άνεργους, τους ελαστικά εργαζόμενους, τους εργαζόμενους με μπλοκάκι και μια σειρά βαθιά εκμεταλλευόμενων νέων εργαζόμενων. Που εν τέλει θα παλέψει για τη συγκρότηση ενός μετώπου ρήξης και ανατροπής με το σύνολο της θιγόμενης πλειοψηφίας το οποίο θα σαρώσει την κυβερνητική χούντα, την ευρωπαϊκή ολιγαρχία και την εργοδοτική εκμετάλλευση.