ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 11/5

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, η χρεοκωπία της πολιτικής Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, που με τόση θέρμη υποστηρίχτηκε ως μονόδρομος από το ντόπιο Κεφάλαιο και τα ιδεολογικά του παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, έχει γίνει φανερή. Τα νούμερα δε βγαίνουν. Και έτσι μπαίνουμε σε μια “έκτακτη κατάσταση” χωρίς τέλος με συνεχή ανακοίνωση νέων πακέτων μέτρων.

Τώρα σειρά έχει το “μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθεροποίησης” που η κυβέρνηση θέλει να ψηφίσει μέσα στο Μάη.: 26 δις€!! μέχρι το 2015 + 5-6 δις λόγω της αποτυχίας του προϋπολογισμού του 2011 + 50 δις από το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας (ενέργεια, νερά, δρόμους, λιμάνια, γη). Νέες τεράστιες  μειώσεις μισθών σε δημόσιο (μέσω του λεγόμενου «ενιαίου μισθολόγιου») - τα “δικά μας παιδιά” βέβαια βολεύτηκαν σε μια σειρά καλοπληρωμένα επιτροπάτα με απ' ευθείας προσλήψεις. Πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.  Διάλυση της δημόσιας παιδείας και υγείας (με κλείσιμο σχολειών και νοσοκομείων και άγρια περικοπή δαπανών). Κλείσιμο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών και  χιλιάδες απολύσεις. Κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων και των επιδομάτων ανεργίας, όταν η ανεργία τραβάει για 20%. Νέο ασφαλιστικό με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67, μαχαίρι στις επικουρικές και τα βαρέα  και ανθυγιεινά.  Όλα αυτά στο όνομα της μείωσης του δημόσιου ελλείματος: Και όμως την ίδια στιγμή μειώνουν για ακόμα μια φορά την φορολογία για τις επιχειρήσεις, ενώ συγχρόνως αφήνουν ανεξέλεγκτη τη φοροδιαφυγή ειδικά των μεγάλων εταιριών.

Τα μέτρα αυτά παίρνονται στο όνομα του «χρέους» και του «Συμφώνου για το Ευρώ», για το οποίο η κυβέρνηση πανηγύριζε στις 25 Μάρτη. Αποφασίστηκαν, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη,  και τις «χρεοκοπημένες» χώρες του Νότου και τις «πλούσιες» χώρες του Βορρά. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και του «ισχυρού ευρώ» που απαιτούν οι τραπεζίτες, οδηγεί την ευρωπαϊκή εργατική τάξη σε συνθήκες «Κίνας».

Ειδικά ο περιβόητος «Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης» είναι ένας Μηχανισμός που θα ληστεύει λαούς και χώρες, που θα τις κρατάει, στο όνομα του χρέους, σε μια κατάσταση «μόνιμης χρεοκοπίας» μέχρι οι ξένοι και ντόπιοι «δανειστές» να διαλύσουν δικαιώματα, να πλιατσικολογήσουν την δημόσια περιουσία, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Αυτό είναι η  ΕΕ. Μια λυκοσυμμαχία των τραπεζιτών, των τοκογλύφων-δανειστών και των βιομήχανων της Ευρώπης, που με όπλο της την αδιαπέραστη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, επιβάλλουν την θέλησή τους πάνω στους λαούς. Για αυτό απαιτείται ρήξη και αποδέσμευση με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ τώρα.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ...

Στον ένα χρόνο από το πρώτο Μνημόνιο τρεις κύριοι στόχοι των “από πάνω” επιτεύχθηκαν:

1.    Οι έλληνες καπιταλιστές βγάλαν 600 δισ. € (όταν το δημόσιο χρέος είναι 340δισ €) στις τράπεζες της Ελβετίας. Κεφάλαιο που συσσωρεύτηκε χάρη στη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων της χώρας μας. Σήμερα θέτουν ωμό εκβιασμό: Ή μισθοί και εργατικά δικαιώματα Κίνας ή δεν τα ξαναβλέπετε αυτά τα λεφτά. Ή ξεπουλάτε τη δημόσια περιουσία ή χρεοκωπία. Ή μειώνεται κι άλλο τη φορολογία μας και μας σκάτε και άλλες επιδοτήσεις από το δημόσιο κορβανά ή τα κλείνουμε και φεύγουμε.

2.    Οι ξένες, αλλά και οι ελληνικές, τράπεζες ξεφορτώθηκαν τα κουρελόχαρτα των ομολόγων του ελληνικού κράτους στην ΕΚΤ, αλλά και στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας. Έτσι, η “ελεγχόμενη χρεοκωπία” που ετοιμάζουν θα οδηγήσει σε κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Πρόκειται για μια τεράστια μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους προς τους έλληνες και ξένους κερδοσκόπους . Από την άλλη οι “εγγυήσεις” 138 δις € που πήραν οι έλληνες τραπεζίτες τους επέτρεψε να συνεχίσουν την καταλήστευση της κοινωνίας.

3.    Καθαρίζουν την αγορά από τις μικρές επιχειρήσεις με σκοπό να μονοπωληθούν από τις πολυεθνικές. Ιδιαίτερα κερδισμένο από αυτή τη διαδικασία είναι και το πιο επιθετικό, διεθνοποιημένο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου (π.χ. Μητιληναίος).

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ! ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΡΟΙΚΑ.

Για να σταματήσει η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ των εργαζόμενων και της κοινωνίας πρέπει να ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ «ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ». Να ικανοποιηθούν  οι πιο άμεσες ανάγκες των εργαζόμενων, να ανατραπεί συνολικά αυτή η επίθεση, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των βιομήχανων, της ΕΕ.

Ο δικός μας μονόδρομος, είναι ο δρόμος του αγώνα για:

Α)      Άμεση έξοδο από το Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση. Κατάργηση όλων των νόμων που ψηφίστηκαν με βάση αυτό.  Να μην ψηφιστεί το «σύμφωνο για το ευρώ».

Β)      Παύση  πληρωμών, μη αναγνώριση,  μονομερής διαγραφή του χρέους.

Γ)      Εθνικοποίηση των τραπεζών (που ήδη είναι πληρωμένες από τον λαό πολύ πάνω από ότι αξίζουν) και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό-λαϊκό  έλεγχο.

-        Όχι στο πρόγραμμα του ξεπουλήματος, της δημόσια περιουσίας. Να μην κλείσει καμιά επιχείρηση, να περάσουν στα χέρια των εργαζόμενων και της κοινωνίας οι επιχειρήσεις που κλείνουν.

-        Όχι στους νόμους του κέρδους και της κυριαρχίας των αγορών. Παραγωγή με βάση τις κοινωνικές, λαϊκές ανάγκες, την οικολογική ισορροπία, τις παραγωγικές δυνατότητες, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι..

Δ)      Έξοδος από την ΟΝΕ και το ευρώ, αποδέσμευση από την  ΕΕ.

Ε)      Άμεση ικανοποίηση των κοινωνικών-λαϊκών αναγκών, ριζική αναδιανομή του πλούτου σε όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας τώρα

-        Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, επαναφορά του 13 και 14^ου μισθού και σύνταξης. Μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων εργασίας, για να χτυπηθεί και η τεράστια ανεργία, ειδικά των νέων.

-        Επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις στο ύψος του βασικού μισθού, πλήρη κάλυψη σε εκπαίδευση, υγεία, υπηρεσίας κοινής ωφέλειας (ρεύμα, τηλέφωνο κλπ) όλων των ανέργων.

-         Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.

-        Μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης (60 οι άντρες, 58 οι γυναίκες), όχι στο πετσόκομμα των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέο ασφαλιστικό.

-        Να διπλασιαστεί η φορολογία του κεφαλαίου και των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Να φορολογηθούν τα 600 δις των ελβετικών τραπεζών, όχι οι άνεργοι και οι φτωχοί.

ΣΤ)    Κάτω ο «κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός» και το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Κατάργηση όλων των αντιδημοκρατικών και αντισυνδικαλιστικών νόμων. Παλεύουμε για ένα άλλο ριζικά διαφορετικό πολιτικό σύστημα της πλατιάς δημοκρατίας των «κάτω», με αιρετούς και ανακλητούς  εκπροσώπους, με αμοιβή ίδια με αυτή των εργαζόμενων. 

Ζ)      Στήριξη της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, με βάση τα αιτήματά της, ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική και την εκμετάλλευση των εμπόρων, για φτηνή, επαρκή οικολογική αγροτική παραγωγή.

ΠΑΛΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Ο καπιταλισμός  εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται σε μια πρωτοφανή κρίση, που για να την ξεπεράσει δεν διστάζει να στέλνει λαούς στον κοινωνικό όλεθρο (σαν τον δικό μας), χώρες στην οικολογική καταστροφή (Ιαπωνία), ηπείρους στο περιθώριο της ζωής, ζώνες χωρών στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Για αυτό η σημερινή μας πάλη δεν μπορεί, παρά να έχει ορίζοντα και στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την εξουσία των εργαζόμενων. Να έχει στόχο μια κοινωνία που θάχει στις σημαίες της τις ανάγκες και τις δυνατότητες του κόσμου της δουλειάς, την κατάργηση της εκμετάλλευσης.  

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Για να σώσουμε τις ζωές μας πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ο αγώνας για τα δικαιώματά μας, για να φύγουμε από το Μνημόνιο, να πέσει η κυβέρνηση, να μην πληρωθεί το χρέος πρέπει να γίνει δικός μας.  Με ένα πλατύ λαϊκό κίνημα που στο κέντρο του θα έχει τον κόσμο της εργασίας.

Βασική προϋπόθεση νικηφόρας αντίστασης και ανατροπής είναι ο διαχωρισμός με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που διασπούν και υπονομεύουν τους αγώνες, κάνοντας πλάτες στην κυβέρνηση και τον ΣΕΒ. Είναι αυτοί που ξοδεύουν την εργατική οργή σε 24ωρες τουφεκιές, ενώ απουσιάζουν προκλητικά από τις καθημερινές μάχες ζωής ή θανάτου: Την μάχη για κατοχύρωση ειδικά στη νέα γεννιά έστω των σημερινών κουτσών εργατικών δικαιωμάτων. Την μάχη ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Την μάχη για τη διατήρηση των εργοστασίων ενάντια στα συμφέροντα και τις επιλογές των καπιταλιστών. Την μάχη για τα δικαιώματα των ανέργων που ούτε καν τους αναγνωρίζουν ως κομμάτι της εργατικής τάξης με δικαιώματα συμμετοχής στις διαδικασίες των σωματείων και των Εργατικών Κέντρων. Η ξεφτίλα τους έχει φτάσει στο σημείο ακραίας φιλο-εργοδοτικής στάσης μέσα στα πρωτοβάθμια σωματεία όπως στην ΜΕΤΚΑ. Η ξεφτίλα τους με τις απ' ευθείας χρηματοδοτήσεις από τους εργοδότες έχει διασύρει τον οργανωμένο εργατικό αγώνα. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση του ΕΚΒ. Είναι κομμάτι του συνδικαλισμού της ήττας, της υποταγής και της συναλλαγής.  

Βασική προϋπόθεση νικηφόρας αντίστασης και ανατροπής είναι η κοινή δράση όλων των εργατικών δυνάμεων στα βασικά ζητήματα που αγγίζουν κάθε εργαζόμενο: Μείωσεις μισθών, υπεράσπιση δικαιωμάτων, διαθεσιμότητες, κλείσιμο εργοστασίων, διακιώματα ανέργων. Πολιτικές διαφορές υπήρχαν και θα υπάρχουν. Δεν μπορεί, ωστόσο, αυτές να αποτελούν το πρόσχημα για περιχαράκωση ή ακόμα χειρότερα προσπάθειες αλληλο-εξόντωσης μεταξύ των αγωνιζόμενων δυνάμεων του κινήματος. Πώς αλλιώς θα μπουν στο δρόμο του αγώνα δυνάμεις που ριζοσπαστικοποιούνται, αλλά είναι ακόμα εγκλωβισμένες στις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού; Πλατιά λαϊκή δράση με πιστοποιητικά ιδεολογικών φρονημάτων δεν γίνεται. Γι αυτό το λόγο δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, όπου όχι μόνο οποιοδήποτε Σωματείο ή εργατική συλλογικότητα που δεν ανήκει σε αυτό δεν έχει δικαίωμα λόγου, αλλά δεν μπορεί καν να μοιράσει μία προκύρηξη. Την εχθρότητα που δείχνει το ΠΑΜΕ ενάντια σε κάθε διαφορετική αγωνιστική δύναμη, φτάνοντας στο σημείο τραμπουκισμών και ακόμα χειρότερα άθλιας χαφιεδολογίας πίσω από την πλάτη, την έχει ήδη πληρώσει η εργατική τάξη: Στην ήττα του Κανάκη. Στην εργοδοτική αντεπίθεση στην ΜΕΤΚΑ. Στο επερχόμενο κλείσιμο του Λεμονιά, εκτός και εάν οι εργαζόμενοι εκεί ξεβρακωθούν από κάθε τους δικαίωμα. Στην αδυναμία οργάνωσης του αγώνα των ανέργων για την επιβίωσή τους. Στην αδυναμία συγκρότησης ενός εργατικού κινήματος που θα αρχίσει να μετράει έστω και μικρές νίκες.

ΜΕ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Τα εργατικά σωματεία, μαζί με λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές όπως στην Κερατέα, είναι βασικό μέσο για την άμεση υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας και τη διεύρυνσή τους μέχρι το σημείο της συνολικής επαναστατικής ανατροπής του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος της φτώχειας, της ανεργίας και της ανελευθερίας. Γιατί αν δε μάθουμε να πολεμάμε στο χώρο της δουλειάς μας, δεν πρόκειται να καταφέρουμε να νικήσουμε σε επίπεδο κοινωνίας.

Η πλειονότητα των σημερινών γραφειοκρατικών εργατικών Σωματείων δεν κάνει ωστόσο για αυτή τη δουλειά. Χρειαζόμαστε εργατικά Σωματεία που θα συγκροτούνται και θα λειτουργούν διαφορετικά:

·           Κλαδικά Σωματεία που θα συγκροτούν τους όλους τους εργαζόμενους του παραγωγικού κλάδου, συμπεριλαμβανομένων των ανέργων. Κλαδικά Σωματεία που δε θα “μετριούνται” σε μια γενικόλογη ζύμωση, αλλά στις καθημερινές μάχες στους χώρους εργασίας του κλάδου. Άρα κλαδικά Σωματεία που θα στείνουν “πλάτη” για τη δημιουργία επιχειρησιακών Σωματείων για να οργανώσουν καλύτερα -και κατ' αρχήν να προστατέψουν έναντι απολύσεων για τη συνδικαλιστική τους δράση- τον αγώνα των εργαζομένων.

·          Επιχειρησιακά Σωματεία που θα γράφουν όλους τους εργαζομένους που δουλεύουν στην εταιρία, ώστε να μην αποτελούν οι εργαζόμενοι σε εργολάβους τον “δούρειο ίππο” καταστρατήγησης των εργατικών δικαιωμάτων.

·          Πρωτοβάθμια Σωματεία που θα βασίζονται στις Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων. Για να σπάσει η λογική της ανάθεσης που ξανά και ξανά γεννά τάσεις συνδιαλλαγής με την εργοδοσία. Για να γίνει κάθε εργαζόμενος κύριος του αγώνα και της ζωής του, να σπάσει τον φόβο που νιώθει απέναντι στην εργοδοσία, να καταλάβει τη δύναμη που έχει μέσα στη συλλογική δράση μαζί με τους συναδέλφους του.

·         Πανεργατικός αγώνας μέσα από Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Για να σφυρηλατηθεί ο κοινός αγώνας των εργαζομένων όλων των κλάδων, ένάντια στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ που χρεοκώπησε, αλλά και στις λογικές που αντιλαμβάνονται την κοινή δράση αποκλειστικά με όρους πλήρους ιδεολογικοπολιτικής συμφωνίας.  

Ο παραπάνω δρόμος δεν είναι όνειρα. Ειδικά στην Αθήνα, φτιάχνονται Πρωτοβάθμια Σωματεία με αμεσοδημοκρατική συγκρότηση σε χώρους όπου υπήρχε συνδικαλιστική έρημος και δίνουν σκληρές μάχες (Intracom, Wind, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Βιβλίου-Χάρτου κ.α.). “Βολεμένα” Σωματεία αρχίζουν και ξυπνάνε, όπως τα ΕΛΠΕ με τη δεκαήμερη απεργία. Σε κλάδους που παλιότερα ήταν στον “αφρό” του συστήματος, μια νέα συνείδηση ξυπνά που παλεύει για τα συλλογικά δικαιώματα της κοινωνίας με κυριότερους τους γιατρούς  που ένα διευρυνόμενο κομμάτι τους -ιδιαίτερα στους ειδικευόμενους- αναζητεί το μέλλον του έξω από τη ξεφτίλα των “μπόνους”- “φακελάκι” και μέσα σε ένα πραγματικά δημόσιο, αξιοπρεπές για εργαζόμενους και ασθενείς σύστημα υγείας. Η λογική του κοινού ταξικού εργατικού αγώνα κερδίζει έδαφος μέσα από τοπικούς Συντονισμούς |Πρωτοβάθμιων Σωματείων που παλεύουν για ένα άλλο δρόμο στο εργατικό κίνημα έξω τόσο από την ξεπουλημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, όσο και της κομματικής περιχαράκωσης που έχει επιλέξει το ΠΑΜΕ. Η δυναμική τους φαίνεται στις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις ιδιαίτερα στην Αθήνα -συγκεντρώσεις στο Μουσείο, και Θεσσαλονίκη -συγκεντρώσεις στην Καμάρα. Καλούμε να πάμε έτσι και στο Βόλο.

ΑΓΩΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΙΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ 11 ΜΑΗ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ