Προκήρυξη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Μαγνησίας για Πρωτομαγιά 2009

Η καπιταλιστική κρίση είναι συνέχεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης

Οι καπιταλιστές αφού μαζέψαν υπερκέρδη τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους πάνω στην πλάτη των εργαζομένων. Με τα κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ– μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε «όλοι μαζί θυσίες». Αλήθεια πούλησε κανείς επιχειρηματίας, τραπεζίτης ή πολιτικός τη βίλα του, το αμάξι του, την περιουσία του για το «κοινό καλό»; Όχι. Με τι θράσος το ζητάνε από εμάς;

Όλο το προηγούμενο διάστημα προωθήσανε τα stage, τους συμβασιούχους, το δουλεμπόριο των εργολαβιών «για το καλό της επιχειρηματικότητας». Χτυπήσαν τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα «για το καλό των δημόσιων οικονομικών». Μειώσαν τους πραγματικούς μισθούς με τις χαμηλές ονομαστικές αυξήσεις και το όργιο της ακρίβειας «για το καλό της ανταγωνιστικότητας». Γίναμε πιο ανταγωνιστικοί, γίναμε πιο «σφιχτοί» οικονομικά, γίναμε πιο «επιχειρηματικοί» μόνο και μόνο για να οδηγηθούμε στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 80 χρόνων.

Δεν είναι μόνο ανήθικοι. Είναι ανίκανοι. Η σαπίλα της «Ισχυρής Ελλάδας» μέσα στην «Ισχυρή Ευρώπη» βγήκε στην επιφάνεια. Σε όλο τον κόσμο το καπιταλιστικό όνειρο είναι ο εργατικός εφιάλτης.

Το ζήτημα δεν είναι να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά πώς θα ξεπεραστεί

Οι καπιταλιστές με τα κόμματα που στηρίζουν τα συμφέροντά τους –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ– έχουν έτοιμη την απάντηση: Φόροι που φυσικά θα πληρώσουν πάλι τα λαϊκά στρώματα –αλλίμονο, αν αυξηθούν οι φόροι των επιχειρήσεων θα πληγεί η ανταγωνιστικότητά τους! 20 δις στις τράπεζες και νέοι «αναπτυξιακοί νόμοι». Νέο ασφαλιστικό. «Μείωση του εργατικού κόστους», δηλαδή πάγωμα ή και μείωση μισθών, διαθεσιμότητες, απολύσεις. «Ξεκαθάρισμα της αγοράς» με κλείσιμο των επιχειρήσεων που δε βγάζουν το επιθυμητό ποσοστό κέρδους –ώστε αυτές που θα μείνουν να μπορούν να το βγάζουν. Περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Εμπορικοποίηση των πάντων –πρόσφατα ο κ. Νάκος επέτρεψε το ξεπούλημα όλων των παραλιών, πάει και η τσάμπα θάλασσα.

Συγχρόνως, οι καπιταλιστές με τα κόμματά που στηρίζουν τα συμφεροντά τους –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ– ανησυχούν και φροντίζουν για την «κοινωνική ειρήνη». Δηλαδή την ειρήνη των αφεντικών να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους. Την ειρήνη του κοινωνικού νεκροταφείου της συστημικής ανεργίας με τους νέους και τους απολυμένους να περνάνε στο περιθώριο αφού πρώτα ξεφτιλίστηκαν στα γραφεία των κομματαρχών για μια εξάμηνη σύμβαση.

Οι εργαζόμενοι μόνο να χάσουμε έχουμε από το ξεπέρασμα της κρίσης με καπιταλιστικό τρόπο. Γιατί τότε μετά την κρίση θα είμαστε πολύ χειρότερα σε σχέση με πριν την κρίση. Πιο φτωχοί, πιο χρεωμένοι, πιο καταπιεσμένοι.

Αποτελεί πλέον θέμα επιβίωσης να αντιταχθούμε στη λογική του ιδιωτικού κέρδους που μας έχει φέρει στο σημερινό αδιέξοδο. Καιρός να προβάλουμε αποφασιστικά τα συμφέροντά μας ως εργαζόμενοι. Ας αρχίσουμε από το προφανές: Η κρίση είναι η φυσική συνέχεια της ανάπτυξης. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που κέρδισαν από την ανάπτυξη. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές.

Ποιοι είναι απέναντί μας;

Κάθε εργοδότης ξεχωριστά και συνολικά οι εργοδότες
Ο τρόπος ζωής, το ίδιο το «είναι» του καπιταλιστή βασίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων «του». Το καταλαβαίνουμε καλά αυτό σήμερα που απολύουν κόσμο για να διατηρήσουν τα κέρδη τους, αντί να δώσουν από τα περασμένα κέρδη τους.

Η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και το υποταγμένο ισχύον συνδικαλιστικό κίνημα
Τι κάνει η ΓΣΕΕ μπροστά στις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, την μαύρη εργασία, το πάγωμα ή και τη μείωση μισθών; Κοινές προτάσεις με τον ΣΕΒ!!! Τι κάνουν τα Δ.Σ. των σωματείων; Αντί να καλέσουν άμεσα σε Γενικές Συνελεύσεις για να ετοιμάσουν οι εργαζόμενοι την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, τα Δ.Σ. κάθονται και κάνουν τα «καλά παιδιά» στη διεύθυνση της επιχείρησης. Τι κάνουν τα Εργατικά Κέντρα; Αδιαφορούν πλήρως για τους εργαζόμενους που δεν έχουν σωματείο (και άρα δε συμμετέχουν στις «συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες»), δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία. Το χειρότερο: Όλοι αυτοί σαμποτάρουν κάθε κίνηση οριζόντιου συντονισμού των σωματείων μπας και ετοιμαστεί ένα σχέδιο εργατικής απάντησης απέναντι στην κρίση ανά κλάδο, περιοχή και τελικά για το σύνολο της τάξης. Δυστυχώς, τα ίδια ισχύουν εν πολλοίς και για τις δυνάμεις που ελέγχει το ΠΑΜΕ.

Τα αστικά κόμματα: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ
Είναι εύκολο να δεις τι κρύβεται πίσω από τα λόγια των κομμάτων της εξουσίας. Ποιος θα πληρώσει την ταμπακέρα; Οι εργαζόμενοι ξανά και πάλι! Νέοι φόροι γιατί το έλλειμα λέει ξέφυγε. Γιατί ξέφυγε; Γιατί μειώσαν τους φόρους των επιχειρήσεων. Γιατί δίνουν 20δις στις τράπεζες, ενώ αφήνουν τα νοσοκομεία να διαλύονται. Γιατί χαρίζουν εκατομύρια ευρώ μέσω των «αναπτυξιακών νόμων» στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» (ιδιωτικά κέρδη με κεφάλαια που τα πληρώνουμε όλοι μας). Γιατί αφήνουν τις επιχειρήσεις να φοροδιαφεύγουν (για το «καλό της επιχειρηματικότητας» φυσικά). Γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν γονατίσει λόγω της κλοπής των ενσήμων από τους εργοδότες και το αστικό κράτος. Λέει τίποτα για αυτά το ΠΑΣΟΚ; Όχι. Τι προτείνει; Μια από τα ίδια με την ΝΔ. Όσο για το ΛΑΟΣ και μόνο ότι το υποστηρίζει και του τα χώνει χοντρά ο γνωστός κ. Εμφιετζόγλου, το χειρότερο και πιο σκληρό αφεντικό στο χώρο των κατασκευαστικών, τα λέει όλα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση
«Με το Ευρώ καλύτερα!» Όντως, καλύτερα μας ξεζούμισαν. Ας μετρήσουμε όμως και τι άλλο έγινε καλύτερα χάρη στην Ε.Ε.: Η προώθηση των ελαστικών μορφών εργασίας (stage, συμβασιούχοι, συμβάσεις έργου, συμβάσεις ορισμένου χρόνου) αποτελεί κεντρική οδηγία της Ε.Ε. Η «αντιμετώπιση της ανεργίας» με μισή δουλειά (και μισό μισθό) είναι κεντρική πρόταση της Ε.Ε. που ύστερα ήρθε να μας την πουλήσει ο κ. Μίχαλος. Τα τσάμπα λεφτά στους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες πολιτική της Ε.Ε. είναι. Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας όραμα της Ε.Ε. είναι. Το αντεργατικό όργιο που έρχεται αμέσως μετά τις ευρωεκλογές με νέους φόρους, μείωση μισθών, τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων, απαγόρευση των απεργιών και κατεδάφιση όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν μείνει στην νομοθεσία απαίτηση της Ε.Ε είναι.

Να περπατήσουμε το δρόμο του συλλογικού εργατικού αγώνα

• Τα συμφέροντα των εργαζομένων πάνω απ’ όλα
Δεν είναι δουλειά των εργαζομένων να νοιάζονται για τα κέρδη των καπιταλιστών. Ας μάθουμε από τους καπιταλιστές: Αυτοί ήδη πετάνε όλο το βάρος της κρίσης στις πλάτες μας. Ήρθε η ώρα λοιπόν να πούμε: Τα συμφέροντά σας – τα συμφέροντά μας!

• Σωματεία όργανα μάχης, όχι συνδιαλλαγής
Στην πλειοψηφία των υπαρχόντων σωματείων η μόνη συμμετοχή των εργαζόμενων είναι στις εκλογές. Το μόνο αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται κάποια συνδικαλιστικά παράσιτα που έχουν να βγάλουν μεροκάμματο χρόνια ολόκληρα, ενώ η θέση των εργαζομένων γίνεται συνεχώς χειρότερη. Κανένα 7μελες ή 9μελες Δ.Σ. δεν μπορεί να τα βάλει με τον εργοδότη. Συλλογικά όλοι οι εργαζόμενοι αν καθίσουν και συζητήσουν τι στόχους θα βάλουν μπρος και πώς θα τους παλέψουν μπορούν. Άρα, η Γενική Συνέλευση πρέπει να λειτουργεί και να γίνει το κύριο όργανο που θα αποφασίζει σε κάθε σωματείο. Άρα, πρέπει να γίνουν μέλη άμεσα στα επιχειρησιακά σωματεία όλοι οι «απολογιστικοί» ακριβώς για να μην αποτελούν το «δούρειο ίππο» της εργοδοσίας.

• Να φτιάξουμε σωματεία όπου δεν υπάρχουν
Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν σήμερα σωματείο. Το χειρότερο είναι ότι σύμφωνα με τους κανόνες του επίσημου εργατικού κινήματος δεν μπορούν να έχουν. Π.χ. στις μικρές επιχειρήσεις με λιγότερους από 21 εργαζόμενους, αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα στο συνδικαλισμό παρά μόνο μέσα από ένα κλαδικό σωματείο. Π.χ. όσοι δουλεύουν με «μπλοκάκι» δεν έχουν το δικαίωμα καν να έχουν σωματείο. Η ΓΣΣΕ, οι Συνομοσπονδίες, και τα Εργατικά Κέντρα έχουν απόλυτη ευθύνη για αυτή την αλητεία. Άμεσα, πρέπει να παλέψουμε για να φτιαχτούν σωματεία σε κάθε χώρο δουλειάς. Άμεσα, να φτιάξουμε επιτροπές εργαζομένων στις μικρές επιχειρήσεις, και να παλέψουμε οι αποφάσεις τους για τα άμεσα ζητήματα της δουλειάς να στηρίζονται εκ των προτέρων από τα κλαδικά σωματεία, τις συνοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα. Άμεσα, όλοι με «μπλοκάκι», όλοι οι μετανάστες, όλοι που δουλεύουν «μαύρα» να αναγνωριστούν και να αποτελέσουν μέρος του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Όποιος με διάφορα νομικίστικα επιχειρήματα αντιδρά σε αυτό, είναι ξεκάθαρα προδότης της εργατικής τάξης, αμετάκλητα τσιράκι της εργοδοσίας.

• Οργανωμένη εργατική αλληλεγγύη από τα κάτω
Όταν σήμερα χτυπάν τον δίπλα σου, αύριο θα χτυπήσουν εσένα. Η λογική «ο καθένας για την πάρτη του» ή «μόνο εμείς εδώ στην επιχείρησή μας» είναι καταστροφική. Μέσα στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης ή θα παλέψουμε όλοι οι εργαζόμενοι συντονισμένα για τα συλλογικά μας συμφέροντα ή θα μας πάρει όλους η μπάλα.

Τα εργατικά συμφερόντα μπροστά

Όλος ο πλούτος που υπάρχει σε αυτό τον κόσμο παράγεται από εμάς τους εργαζομένους. Καιρός να παλέψουμε για το πώς θα λειτουργεί αυτός ο κόσμος στη βάση των συμφερόντων μας σαν τάξη. Για να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

• Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων. Μέσα από ένα κίνημα καταλήψεων των επιχειρήσεων που κλείνουν ή μετεγκαθίστανται να απαιτήσουμε την απαλλοτρίωσή τους απ’ το δημόσιο με εργατικό-λαϊκό έλεγχο με ταυτόγχρονη δήμευση της περιουσίας των καπιταλιστών ιδιοκτητών τους. Προσμέτρηση της ανεργίας στο συντάξιμο χρόνο.
• Να σπάσει τώρα η λιτότητα. Γενναίες αυξήσεις – 1400 ευρώ κατώτατο μισθό – καμιά σκέψη για αναστολή των ήδη κερδισμένων αυξήσεων. Πάλη για μια νέα, βελτιωμένη εθνική συλλογική σύμβαση στη βάση των εργατικών αναγκών.
• Όχι στην επισφαλή εργασία, όχι στη μισή δουλειά-μισή ζωή. 5μερο-7ωρο-35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών. Κατάργηση του θεσμού των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, της άνισης μεταχείρισης των ξένων εργατών και όλων των μορφών του σύγχρονου δουλεμπορίου.
• Ούτε ένα ευρώ στους καπιταλιστές. Καμιά ενίσχυση στις τράπεζες – να αυξηθούν οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλιση. Δημόσιο τραπεζικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, ενάντια στον αντιλαϊκό ρόλο ιδιωτικών και «κρατικών» τραπεζών.
• Κάτω τα χέρια από τα σπίτια μας. Πάγωμα των επιτοκίων και των χρεών για στεγαστικά δάνεια. Να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί κατοικιών.
• Δε θα δουλεύουμε μέχρι θανάτου. Δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, με αυξήσεις των συντάξεων, έξω από το χρηματιστηριακό τζόγο, για επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία.
• Έξω το ιδιωτικό κέρδος από τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, ενέργεια, επικοινωνίες, υγεία κλπ) να είναι αποκλειστικά δημόσιες και με εργατικό έλεγχο.
• Ανταρσία ενάντια ση χούντα της Ε.Ε. Να καταργηθεί τώρα το Σύμφωνο Σταθερότητας και η Ευρωσυνθήκη. Να μην εφαρμοστεί η οδηγία Μπολκενστάιν της ΕΕ καθώς και οι πρόσφατες αποφάσεις της για το 65ωρο. Καμιά μείωση των δημόσιων δαπανών για να πληρωθεί το ληστρικό «δημόσιο χρέος». Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της ελληνικής κοινωνίας από την ΕΕ.
• Κάτω τα χέρια από τις λαϊκές ελευθερίες. Να πάρει πίσω η κυβέρνηση τα τρομοκρατικά κατασταλτικά μέτρα. Να καταργηθούν οι τρομονόμοι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΕΕ. Να διαλυθούν τα ΜΑΤ και οι υπηρεσίες χαφιεδισμού και παρακολούθησης, να αφοπλιστεί η αστυνομία. Λευτεριά στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη.



Ένας άλλος δρόμος στο εργατικό κίνημα έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται

Δεν είναι όλα μαύρα. Παράλληλα με τη αυξανόμενη υποταγή της ΓΣΕΕ και τον αδιέξοδο δρόμο του ΠΑΜΕ της περιχαράκωσης γύρω από τον εαυτό του, κινήσεις αντίστασης και αγωνιστικής ανάτασης των εργαζομένων βγαίνουν ολοένα πιο συχνά στο προσκύνιο.

Σωματεία που λειτουργούν κατά κύριο λόγο στη βάση Γενικών Συνελεύσεων, ενώνουν τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως της τυπικής εργασιακής τους σχέσης, μαζικοποιούνται και δίνουν σκληρές και πολλές φορές νικηφόρες μάχες μετράνε ήδη χρόνια λειτουργίας και ανάπτυξης (χαρακτηριστικά Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Πανελλαδικό Συνδικάτο Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη»).

Μια σειρά κλάδοι (χαρακτηριστικά ΔΕΗ, νοσοκομεία, δάσκαλοι) κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζομένων έδωσαν σκληρές ταξικές μάχες τα τελευταία χρόνια που ακόμα και όταν δεν νίκησαν έδειξαν ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποτελέσει κοινωνική δύναμη που να καθορίζει αυτή την πολιτική ατζέντα του τόπου.

Ο πρόσφατος πανελλαδικός οριζόντιος συντονισμός παραπάνω από 90 πρωτοβάθμιων σωματείων για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και την κατάργηση του δουλεμπορίου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αποτελεί ζωντανό παράδειγμα μιας άλλης λογικής για το εργατικό κίνημα. Έφερε ξανά στο προσκύνιο την αξία της εργατικής αλληλεγγύης για μία αγωνίστρια που αποτυπώνει πραγματικά το μεγαλείο της εργατικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ. Έθεσε στο προσκύνιο ένα από τα πιο βασικά ζητήματα της σύγχρονης ταξικής πάλης: την επισφαλή εργασία που διογκώνεται συνεχώς ως ένας από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους το κεφάλαιο αυξάνει την εκμετάλλευση και επιβάλει την υποταγή των εργαζομένων. Μετράει ήδη νίκες με το διώξιμο του εργολάβου-εργοδότη της Κωνσταντίνας στην κατεύθυνση μόνιμων προσλήψεων για την καθαριότητα στον ΗΣΑΠ. Οργάνωσε τον αγώνα και συσπείρωσε δυνάμεις κόντρα στη λοιδορία και τον πόλεμο της ΓΣΕΕ, όπως και την απάθεια του ΠΑΜΕ για κάθε εργαζόμενο και σωματείο που δεν ανήκει στη δύναμή του. Το κυριότερο ίσως κέρδος είναι ότι γέννησε ανάλογες προσπάθειες που οδήγησαν τόσο στις επίσης νικηφόρες μάχες στο ΑΠΘ και το πανεπιστήμιο Αιγαίου για την μονιμοποίηση των εργαζομένων στην καθαριότητα εκεί.

Και στην Μαγνησία βλέπουμε επιτέλους τα πρώτα σημάδια αντίδρασης της εργατικής τάξης απέναντι στα κλεισίματα εργοστασίων, τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Οι Γενικές Συνελεύσεις στη Χαλυβουργική, στον Ιμάντα, στο Συνδικάτο Μετάλλου μπορεί να απέχουν ακόμα πολύ από το να αποτελούν μία επαρκή εργατική απάντηση στην τρομοκρατία των εργοδοτών, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα. Το πλέον ελπιδοφόρο είναι ότι η ανάγκη των εργαζομένων να καθορίσουν συλλογικά τη δράση τους έστω και σε επίπεδο επιχείρησης/κλάδου επιβλήθηκε κόντρα στις διαθέσεις γραφειοκρατικής διαχείρισης που επικρατούν στα Δ.Σ. των παραπάνω σωματείων. Για να πάμε, ωστόσο, ένα βήμα παραπέρα πρέπει να σπάσει το συνειδητό σχέδιο του ΕΚΒ (δηλ. των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση) να καθηλώνει τις όποιες εργατικές αντιδράσεις σε επίπεδο επιχείρησης, όπως και η καταστροφική λογική του ΠΑΜΕ που τελικά αντιλαμβάνεται την εργατική πάλη σαν προπαγανδιστικό μέσο εκλογικής ενίσχυσης του ΚΚΕ.

Άμεση ανάγκη είναι η σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων σε κάθε εργατικό σωματείο της Μαγνησίας με αντικείμενο την οργάνωση της μάχης ενάντια στην προσπάθεια των καπιταλιστών να φορτώσουν την «ταμπακέρα» της κρίσης στις πλάτες μας. Επόμενο απαραίτητο βήμα, η σύγκληση γενικής συνέλευσης των σωματείων του νομού με σκοπό την οργάνωση και το συντονισμό της πάλης. Για να δοθούν οι ήδη κερδισμένες αυξήσεις, για να μην περάσει ούτε μία διαθεσιμότητα, για να ανακληθεί κάθε απόλυση, για να φτιαχτεί ένα σχέδιο δράσης ενάντια στα κλεισίματα εργοστασίων.


ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ